tag:blogger.com,1999:blog-13499825588783746342024-03-21T00:13:58.939-07:00Huis op SteltenMariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.comBlogger20125tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-78437949850518977072013-04-11T04:00:00.000-07:002013-04-11T04:00:39.849-07:00Foto's laatste week nu ook op PicasawebHet laatste bericht voor deze vakantie: de foto's op Picasaweb zijn nu aangevuld met de laatste paar dagen die nog misten. Dan wordt het nu sparen voor de volgende reis! :-)Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-59299213122345648822013-03-26T04:45:00.001-07:002013-03-26T04:45:11.309-07:00De laatste etappe: Van Eungella naar Cairns<p>Zij die mijn picasaweb recent bekeken hebben zullen het al weten: we hebben de platypus weten te vinden! Maandagavond parkeerden we ons spaceship in het Platypus Bushcamp, een unieke en enorm coole camping midden in het regenwoud van Finch Hatton Gorge, wat deel uitmaakt van Eungella National Park. Het kostte ons nog wat moeite de camping te vinden, want onze Tomtom raakte tegen het einde de weg even kwijt. Daarnaast waren er maar liefst drie 'floodways' op het laatste stuk van de weg, waarvan de eerste aardig wat water bevatte. De camping zelf had alle voorzieningen die je nodig had, maar dan net even anders: de douches waren van hout en golfplaat, en aan een kant open naar het regenwoud. Als je warm wou douchen, stookte de eigenaar het water op temperatuur met behulp van een houtkachel. Er was alleen geen licht 's avonds, want de laatste cycloon had de overkapping met verlichting opgegeten, waardoor er nu alleen nog een zonder verlichting over was. Gelukkig waren er wat mede-kampeerders met felle zaklantaarns die we in de nok van de overkapping konden hangen. Die avond gezellig gekletst met de andere kampeerders, waarvan we een groep van drie al eerder hadden ontmoet in Agnes Water.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-eIt1jx2kBY4/UVGKGrNpRCI/AAAAAAAACgM/WIqAbEXIS1U/s640/Photo%25252019%252520mrt.%2525202013%25252010%25253A40.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-eIt1jx2kBY4/UVGKGrNpRCI/AAAAAAAACgM/WIqAbEXIS1U/s500/Photo%25252019%252520mrt.%2525202013%25252010%25253A40.jpg" id="blogsy-1364298302573.3105" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>De camping had ook een platypus pool nabij, waar ik de volgende ochtend vroeg drie kwartier bij heb gezeten, maar zonder succes. Het was een hele mooie plek, en ik zag wel nog een blauwe ijsvogel, dus dat was allemaal geen drama. Na het ontbijt gingen we wandelen: een tochtje naar twee watervallen verderop in de gorge. Dat bleek een prachtige route: de eerste waterval, Araluen Cascades, werd bereikt na een mooi stukje regenwoud, en had steile rotswanden om zich heen en een meertje onderaan waar je in zou kunnen zwemmen. Daarna door naar nummer twee: de Wheel of Fire waterval. Onderweg moest er een behoorlijk stevig stroompje overgestoken worden, dus broek oprollen tot de knieën en lekker klauteren over de rotsen en door het water naar de overkant. Na een stukje klimmen langs de kloof waar het water doorheen liep, kwam je bij die tweede waterval, met zo mogelijk een nog mooier meertje onderaan. Je kon de waterval echter alleen maar goed zien van middenin dat meertje... dus daar naartoe gewaad en geklauterd. Ik eindigde met een natte broek, Joost natuurlijk niet :-p. Maar dat was dik het ongerief waard, want de waterval was prachtig en het water heerlijk. Helaas begon het toen al snel te regenen, waardoor we de terugweg met enige spoed aanvaardden. Terug bij de auto droge kleren aan, en toen verder naar het andere stuk van Eungella, dat op een hoogvlakte ligt. De weg erheen was stoer smal, steil en kronkelig, met een paar prachtige uitzichten.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-o-_gp7BI-V4/UVGKIVPjrAI/AAAAAAAACgU/Hi2H_AuDJtk/s640/Photo%25252019%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A23.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-o-_gp7BI-V4/UVGKIVPjrAI/AAAAAAAACgU/Hi2H_AuDJtk/s500/Photo%25252019%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A23.jpg" id="blogsy-1364298302553.106" class="alignright" alt="" width="200" height="134"></a></div>
<p>Eenmaal boven deden we een kort wandelingetje naar een uitzichtspunt, en daarna gingen we door naar Broken River, waar we nog een wandeling wilden doen en waar ik weer een poging tot platypus spotten wou doen. Het regende echter stevig, dus eerst een tijdje in de auto zitten lezen. Toen het maar niet op wou houden met regenen, besloten we dan maar alleen naar de platypus-spot-plek te lopen. En dit keer hadden we wel geluk, want er was er een! Hij was zelfs zo vriendelijk om een hele tijd in de buurt te blijven, steeds weer onder water duikend en dan weer boven komend. Daarnaast zat er een familie kleine schildpadden als extra bonus. Nadat we van dit schouwspel hadden genoten en de nodige foto's hadden geknipt, was het toch nog opgehouden met regenen, en besloten we alsnog een wandelingetje door het regenwoud te maken. Het bleek een leuk stukje lopen, deels verder langs Broken River, waar we zelfs nog een tweede platypus zagen. Tegen het einde kwamen we er echter achter dat het niet zo'n goed idee was geweest dat Joost zijn sandalen nog aan had: hij had een familie bloedzuigers opgelopen tussen z'n tenen en op zijn voeten. Het kostte aardig wat moeite ze er allemaal weer af te krijgen, erg vies! Gelukkig zijn ze verder vrij ongevaarlijk, de boel wassen en ontsmetten lost het allemaal wel op. Maar het was wel even schrikken; je moet duidelijk wandelschoenen aan in dit soort gebied. Na dit avontuur gingen we terug naar de Platypus Bush Camp, waar we de avond weer gekletst hebben met andere kampeerders. Het bleef wel regenen, wat wat minder ideaal was.</p>
<p>De volgende ochtend, woensdag, regende het nog steeds, en vonden wij het wel tijd om een stuk door te gaan rijden. Voor vertrek nog een leuk gesprek gehad met de buurvrouw van de camping eigenaar, die sieraden maakt en onder anderen via hem verkoopt. Daarna helemaal doorgereden naar Townsville, zo'n 400 kilometer, met de regen op onze hielen. Blijkbaar roert het staartje van het natte seizoen zich nog even heftig, men vertelde ons ook al dat de laatste grote regenbuien steeds later kwamen de laatste jaren. In Townsville overnacht op een fijne camping met wel elektriciteit en wasmachines, waar we nodig gebruik van moesten maken :-).</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-2l1DZOXdG7Q/UVGKKew9wQI/AAAAAAAACgc/VUoojQzvl0g/s640/Photo%25252021%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A16.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-2l1DZOXdG7Q/UVGKKew9wQI/AAAAAAAACgc/VUoojQzvl0g/s500/Photo%25252021%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A16.jpg" id="blogsy-1364298302576.7065" class="alignleft" alt="" width="141" height="250"></a></div>
<p>Donderdag bleek het weer wisselvallig maar grotendeels droog, dus besloten we door te rijden naar Mission Beach via een aantal stops in Paluma Ranges National Park. De eerste stop was bij Big Crystal Creek (er is ook een little variant), waar een plek was waar je kon zwemmen, Paradise Water Hole geheten. De plek deed zijn naam eer aan: de omgeving was mooi en het water heerlijk en erg welkom, gezien het nu toch wel benauwd warm was door de enorme hoeveelheid vocht in de lucht. Even verderop bleek nog een zwemplek, waar de rotsen uitgesleten waren in een soort natuurlijke glijbanen, maar daar zijn we maar niet meer ingedoken. Wel wat jammer dat we die niet eerst ontdekt hadden; het zag er erg leuk uit.</p>
<p>Onderweg naar de tweede stop kwamen we langs The Frosty Mango, een soort restaurant met alles wat je maar met mango kan maken, alwaar we genoten van een overheerlijk mango ijsje. De tweede stop was bij Jourama Falls, waar een korte route langs een mooi riviertje en tegen een helling op leidde naar een uitzicht over de betreffende waterval. Een bijzonder exemplaar: de helling waar hij vanaf kwam was steil maar getrapt en de waterval kwam steeds op andere plekken die 'treden' af, terwijl op de treden kleine poelen stonden. Wederom een mooi gezicht. Hierna reden we dan door naar Mission Beach, waar we rond etenstijd op de camping aan kwamen.</p>
<p>Op vrijdag begonnen we met een lekkere luie start, en gingen daarna naar het informatiecentrum om wandelinformatie op te halen. Het blijkt dat de cycloon die hier begin februari langs is gekomen behoorlijk veel stuk heeft gemaakt, veel omgevallen bomen en afgerukte takken en bladeren. Desondanks gingen we een eindje lopen. In Mission Beach komt het regenwoud tot aan de zee, en onze wandeling liep op de grens daarvan, waardoor je soms regenwoud en soms mangrovebos zag. De stormschade was inderdaad goed te zien, maar er waren nog genoeg mooie stukjes over. Daarnaast waren er ook genoeg spinnen over, die het blijkbaar leuk vinden om hun web over het pad te spinnen, wat mij een paar keer een hartverlamming bezorgde. Ze waren nog hartstikke groot ook! We kregen wel meerdere plensbuien op ons dak, en dat werd alleen maar erger, dus na die ene wandeling hebben we het opgegeven voor de dag en 's middags lekker een spelletje gespeeld op de camping en wat gelezen. Dat bleek een goeie keuze, want het heeft de rest van de dag aan een stuk door geplensd en geonweerd.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-KrlDZin3ck4/UVGKMkSvcDI/AAAAAAAACgk/xweWW94LtRY/s640/Photo%25252023%252520mrt.%2525202013%25252014%25253A24.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-KrlDZin3ck4/UVGKMkSvcDI/AAAAAAAACgk/xweWW94LtRY/s500/Photo%25252023%252520mrt.%2525202013%25252014%25253A24.jpg" id="blogsy-1364298302561.4688" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Zaterdag regende het nog steeds, dus besloten we Mission Beach maar in te ruilen voor een andere bestemming. We reden nog even via een uitzichtspunt en toen richting Cairns. Echter, in de buurt van Innisfail begon het wat op te klaren, en besloten we van richting te veranderen naar de Atherton Tablelands, waar nog wat mooie watervallen, wandelingen en voedsel-gerelateerde bezienswaardigheden te vinden waren. Het bleef die dag wel flink buiig, maar daar tussendoor bezochten we nog de Mamu Treetop Boardwalk, die je door de toppen van het regenwoud laat lopen zodat je eens kan zien hoe het er daarboven uit ziet. Wel slim gedaan, de route lag op de rand van een rivierkloof, waardoor ze het pad zelf gewoon rechtdoor konden laten lopen, met steeds langere palen eronder. Interessant om te zien, met nog wat mooie uitzichten ook, en een aantal zeer goed samengestelde informatieborden onder afdakjes, die voor vermaak tijdens de regenbuien zorgden. Daarna reden we nog door naar een rondweg van 15 kilometer met maar liefst drie watervallen erop, allemaal erg mooi en groot door de recente regens. Ook onze camping voor die avond lag weer naast een waterval (de tablelands zitten er echt vol mee!). We vulden de avond met weer eens een spelletje.</p>
<p>Zondagochtend bleek het droog te zijn, dus deden we wat korte wandelingetjes in het regenwoud in de buurt van de camping en bekeken we de waterval aldaar, die stiekem meer een watervalletje was ;-). Onze timing was erg goed, want aan het eind van de wandelingen begon het weer te regenen. We zijn daarna nog doorgereden naar een theeplantage waar we lunch met lekkere thee nuttigden. Je kan daar normaal een rondleiding door de theefabriek krijgen, maar die was op zondag buiten werking (niet geheel onlogisch :-p), dus dat hebben we maar overgeslagen. Vervolgens hebben we nog rondgekeken in een kunstgallerij met houtsnijwerk en aardewerk, waar een aantal echt hele mooie stukken bij zaten. Gezien het na die uitjes nog steeds niet droog was en onze auto inmiddels muf begon te ruiken van alle vochtige kleding die erin lag, besloten we om die dag nog door te rijden naar Cairns en daar in het hostel te gaan slapen dat we ook al voor onze laatste nacht geboekt hadden (op de foto). Het was nogal een opluchting om al die natte zooi in de wasmachine en droger te kunnen mikken, en het daarna droog te kunnen houden!</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-cO7fCvySQlY/UVGKPLPhzkI/AAAAAAAACgs/kxYsWD9XbHs/s640/Photo%25252026%252520mrt.%2525202013%25252011%25253A17.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-cO7fCvySQlY/UVGKPLPhzkI/AAAAAAAACgs/kxYsWD9XbHs/s500/Photo%25252026%252520mrt.%2525202013%25252011%25253A17.jpg" id="blogsy-1364298302601.8528" class="alignleft" width="200" height="150" alt=""></a></div>
<p>Natuurlijk klaarde het maandag en dinsdag in Cairns op en hadden we nog twee dagen zon. We hebben het hier lekker rustig aan gedaan, nog wat door de botanische tuinen gewandeld en gewinkeld, maar verder lekker gelezen en geluierd. Ons Spaceship werd met lichte pijn in het hart weer ingeleverd, met ongeveer 5500 kilometer op de teller erbij. Morgen rond het middaguur stappen we op het vliegtuig naar huis, waar we dan terug kunnen kijken naar weer een fantastische rondreis!</p>
<p> </p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-23699615751165509862013-03-17T21:12:00.001-07:002013-03-17T21:13:22.406-07:00Van Brisbane naar de tropen<p>Gisteren zijn wij de steenbokskeerkring gepasseerd en officieel in de tropen aangeland. Klinkt als een goed moment voor een nieuwe aflevering van onze avonturen. Queensland blijkt niet aan zomertijd te doen, waardoor er tijdverschil was met New South Wales: hier is het een uur eerder. Zonsondergang kwam de eerste paar dagen dan ook verassend vroeg: rond half zeven werd het al donker. Inmiddels loopt de dag van ongeveer zes tot zes. Het klopt niet helemaal met het zomerweer, wat toch associeert met lange dagen, maar daardoor voelt het wel echt als een ander stuk wereld.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-sSF-I60FuQE/UUaT3iT-QdI/AAAAAAAACZ4/jDhf8A_3B6A/s640/Photo%25252010%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A40.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-sSF-I60FuQE/UUaT3iT-QdI/AAAAAAAACZ4/jDhf8A_3B6A/s500/Photo%25252010%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A40.jpg" id="blogsy-1363579981766.1301" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Zoals ik de vorige keer al aankondigde, reden wij vorige week zondag naar Brisbane, wat helemaal niet zo ver rijden was en waar we in de ochtend nog aan kwamen. Er bleek een erg leuke camping niet ver van het centrum af te liggen, dus dat kwam goed uit. Die ochtend lekker rustig aan gedaan, en 's middags de stad wat verkend. We liepen een stukje door de botanische tuinen, en daarna door naar de andere kant van de Brisbane River, die midden door de stad stroomt. Op die oever had met een heel mooi langgerekt park aangelegd, met over het pad een gigantische pergola die helemaal begroeid was met een klimplant vol paarse bloemen. Het zag er prachtig uit. Langs het pad wisselden parkjes en speelplekken af met eetgelegenheden. We hebben de lekkerste crèpes ooit gegeten bij een daarvan :-). We hebben de rest van de middag besteed aan dat park verkennen, waar onder andere ook nog een Nepalese <u>pagode</u> bleek te staan van een oude wereldtentoonstelling. Helemaal vol met houtsnijwerk, erg mooi. Daarna terug naar de camping voor avondeten, en daarna nog tijd voor een spelletje.</p>
<p>Maandag gingen we nogmaals naar Brisbane, want ik had zin om een beetje te winkelen. Eerst nog een stukje stadswandeling gedaan, waarvan de kathedraal een van de mooiste plekken was. Er was een kapel bij voor een australische heilige; haar beeld was ruw houtgesneden uit een enorme boomstronk. Ik vond het heel mooi, het associeerde met de kracht van de natuur. Hierna doken we de winkelstraten in, maar uiteindelijk hebben we vooral een praktische aankoop gedaan: een paar zogenoemde gaiters, dat zijn een soort van regenbroek-sokken voor over je broek en schoenen heen. Heel handig op modderige wandelingen, want een stuk makkelijker schoon te maken :-). En passant houdt het ook slangenbeten tegen. We hebben samen met een boel kantoorpersoneel gelunched in een food court; dat is meestal een onderverdieping in een winkelcentrum met een boel etensstalletjes langs de muren en tafels in het midden waar je snel wat te lunchen kan opvissen. Goedkoop en veel variatie: zouden ze in Deventer ook wel mogen bouwen van mij ;-). Na de lunch waren we eigenlijk wel uitgewinkeld, dus besloten we een bezoek te brengen aan het Queensland Museum. Daar hadden ze een stoere interactieve tentoonstelling over dinosaurussen en een science centre, wat wel wat weg had van Nemo in Amsterdam: allerlei zelf-doe tentoonstellingen over wetenschap-achtige onderwerpen. Het leukste was een kamer met laser-tripwires, waar je je als inbreker tussendoor moest wurmen om bij de deur te komen zonder het alarm af te laten gaan. Dat bleek heel wat lastiger dan gedacht. Verder was er nog een interessante tentoonstelling over aboriginal geschiedenis in Queensland en een andere over typisch Queenslandse/Australische onderwerpen. De rest van de dag ging hier makkelijk aan op, en toen was het weer tijd voor avondeten op de camping en een spelletje.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-HTFrpVjR6-g/UUaT9P3CFrI/AAAAAAAACaA/TUB1pL0P3J4/s640/Photo%25252012%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A17.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-HTFrpVjR6-g/UUaT9P3CFrI/AAAAAAAACaA/TUB1pL0P3J4/s500/Photo%25252012%252520mrt.%2525202013%25252015%25253A17.jpg" id="blogsy-1363579981785.6917" class="alignright" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Dinsdag gingen we door naar de volgende bestemming: Hervey Bay, voor een tocht naar Fraser Island. We reden via de Glass House Mountains, een gebied waar een aantal hele geïsoleerde bergpieken uit de vlakte omhoog steken. Een heel mooi gezicht, zeker vanaf de uitzichtpunten waar je er een aantal tegelijk kon zien. Het zijn in feite de oude magmakamers van een aantal vulkanen, waar uiteindelijk steen in gestold is dat zo hard is dat het veel minder snel erodeert dan de rest van het land. Onderweg naar het tweede uitzichtpunt raakten we nog aardig de weg kwijt, en belandden we op een aantal hele steile smalle weggetjes. Leuk om te zien maar minder om te rijden :-). Daardoor waren we wat laat in Hervey Bay, waar we toen snel wat aten en gingen slapen.</p>
<p>Woensdagmorgen moesten we namelijk om kwart over zeven 's ochtends klaar staan om opgehaald te worden voor de tour naar Fraser Island. Dat is een hele grote zandplaat (130 bij 22 kilometer), die er al lang genoeg ligt dat er daadwerkelijk regenwoud op groeit. De begroeiing verschilt heel erg over het eiland: van mangrovebos tot regenwoud tot heide/duinen-achtige planten. Er zijn hier geen echte wegen, je kan er alleen maar in four wheel drive auto's rondreiden, waarbij de belangrijkste doorgaande 'weg' het strand aan de oostkant van het eiland is. Wel alleen berijdbaar tijdens eb, met vloed ligt de boel onder water. Onze tour ging dan ook met een four wheel drive bus over het eiland naar een aantal van de bezienswaardigheden. Dat was een aardig avontuur: de bus hobbelde, stuiterde en schokte over de paden heen als een hobbelpaard; gelukkig niet op een manier waar je wagenziek van werd. De stops onderweg gaven een aardig beeld van het eiland. Eerst stopten we bij Lake Mackenzie, een zoetwatermeer dat daar kan bestaan omdat er een waterdichte laag oude bladeren en planten op het zand ligt. Daar wat in gezwommen, erg lekker water daarvoor. Daarna kwam Central Station, een stuk regenwoud met een oud houthakkerskamp erin, waar enorme hertshoorn planten aan de bomen groeiden. Weten we ook eens hoe die er in het wild uit zien!</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-6ClCCWbu-w8/UUaUAtI4JlI/AAAAAAAACaI/Qs8nccnH-0A/s640/Photo%25252013%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A55.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-6ClCCWbu-w8/UUaUAtI4JlI/AAAAAAAACaI/Qs8nccnH-0A/s500/Photo%25252013%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A55.jpg" id="blogsy-1363579981789.5156" class="alignleft" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Na de lunch gingen we met de bus over het strand rijden, en dat was echt gaaf: de golven waren hartstikke hoog, en soms reed de bus nog bijna door het water. Op sommige plekken was het strand zo glad dat de bus tachtig kilometer per uur kon rijden, op andere plekken lagen rotsen waar héél voorzichtig overheen gemanouvreerd werd, waarbij de bus soms angstaanjagend scheef hing. Ook hier waren weer een aantal bezienswaardigheden. Eerst een oud scheepswrak, waar de golven mooi doorheen spoten, en waar een mede-toerist een film van maakte met een stoere radio-gestuurde helikopter-camera (die wilden wij ook wel hebben!). Daarna een stop bij een rotsformatie met allerlei kleuren zand erin, en tenslotte een stop bij Eli Creek, een klein riviertje, waar weer in gezwommen mocht worden (maar wat wij niet gedaan hebben). Het water was fantastisch groen-blauw, en het geheel zag er bijna nep uit, zo mooi. Het had zo in een tropisch zwemparadijs gepast. Je kon met een pad stroomopwaards lopen naar waar het riviertje nog door het bos stroomde, en dan kwam het uit op het strand en meanderde de zee in. </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-71WnQhXhdoE/UUaUD1Cxy_I/AAAAAAAACaQ/vTXYIo-vhms/s640/Photo%25252013%252520mrt.%2525202013%25252017%25253A19.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-71WnQhXhdoE/UUaUD1Cxy_I/AAAAAAAACaQ/vTXYIo-vhms/s500/Photo%25252013%252520mrt.%2525202013%25252017%25253A19.jpg" id="blogsy-1363579981770.55" class="alignright" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Vanaf daar ging de bus terug naar de veerboot naar het vasteland, die op de terugweg nog wat vertraging op liep omdat een van de bussen na ons vast was komen te zitten in het zand. Het was de laatste pont voor die dag, dus wel netjes dat ze erop wachtten. Als bijkomend voordeel konden we daardoor genieten van een mooie zonsondergang op het water. Al met al een mooie dag, hoewel de groep voor de tour wel erg groot was. Wie weet gaan we ooit nog een keer terug met een eigen four wheel drive, en dan lekker zelf rondcrossen :-).</p>
<p>Op donderdag was het weer tijd voor een stukje rijden, naar de dorpen Agnes Water en Town of 1770, alwaar Captain Cook voor het eerst in Queensland zijn schip aan land bracht. Ergens woensdagnacht was mijn bikini van de waslijn gejat, dus hier eerst een tijdje gezocht naar een nieuwe, maar ze waren aardig duur, dus dat wou niet zo. Nu was ons plan om de volgende dag een surf-les te nemen, maar die bleken alleen maar 's ochtends te zijn. Toen had die bikini inene meer haast, dus vrijdagochtend voor het surfen nog snel even langs de winkels voor dan maar een te dure bikini. Gelukkig wel een mooie gevonden :-). Net op tijd terug op de camping om opgehaald te worden voor de les. Het was een groep van twaalf mensen, lekker klein. Desondanks pastte het maar net achterin de four wheel drive van de instructeur. De les begon met de surfplanken naar het strand sleuren vanaf de parkeerplaats. Volgens mij heb ik daar uiteindelijk meer spierpijn van opgelopen dan van het surfen zelf, want die dingen zijn aardig zwaar! Na wat uitleg en droog oefenen mochten we het water in. Het duurde even voor ik comfortabel was met die plank het water in werken; het idee is dat je erop gaat liggen en je dan met je armen vooruit peddelt. Daar heb ik duidelijk geen talent voor, dus dat ging traag en slingerend ;-). Eenmaal in de golven hielp de instructeur ons om beurten aan een goeie golf. Het idee was natuurlijk dat je dan staand op de surfplank met die golf mee naar het strand ging, maar ik vond op mijn knieën ruimschoots ingewikkeld genoeg. Het was wel erg leuk, als het goed ging, kon je echt enkele tientallen meters met de golf mee. Tussendoor probeerden we zelf wat golven te vangen, met beduidend minder succes. Je moet precies goed inschatten wanneer je vaart moet gaan maken door te peddelen, en dat bleek best lastig. Joost heeft het wel een paar keer voor elkaar gekregen om een stukje te staan. Na een paar uur hiervan waren we aardig moe en behoorlijk verbrand; de waterproof zonnebrandcrème bleek niet echt bestand tegen zout water en schurend zand en surfplank. Mijn vel trouwens ook niet: ik heb een paar mooie schrammen op mijn knieën en bovenbenen ;-). We werden halverwege de middag weer op de camping gedropt, waar we de rest van de middag lekker hebben uitgepuft.</p>
<p>Zaterdag stond er weer een tour op het programma, ditmaal per catamaran naar Lady Musgrave Island, aan het zuidelijke uiteinde van het Great Barrier Reef. Dit stuk van het rif is veel minder drukbezocht dan de plekken verder naar het noorden, dus dat leek ons wel wat. Het was 90 kilometer de zee op, en daar ging de catamaran anderhalf uur over doen. Helaas bleek dat voor ons allebei een anderhalf uur durende nachtmerrie: de catamaran ging met stevige snelheid tegen de hoge oceaangolven in, en tegen die bewegingen bleken onze reispillen niet bestand. Ik kan me niet herinneren ooit zo (zee)ziek te zijn geweest. Zowel Joost als ik hadden een volledig lege maag tegen de tijd dat we aankwamen, zullen we maar zeggen.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-Yg5N16VN6zE/UUaUMoZ94uI/AAAAAAAACaY/aGT6fpM9woQ/s640/Photo%25252016%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A51.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-Yg5N16VN6zE/UUaUMoZ94uI/AAAAAAAACaY/aGT6fpM9woQ/s500/Photo%25252016%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A51.jpg" id="blogsy-1363579981741.3984" class="alignleft" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>De activiteiten waren op en rond een ponton dat in de lagune van het eiland voor anker lag. Ik zat me intussen aardig druk te maken over de terugweg, maar de begeleiders verzekerden ons dat dat veel minder erg was, omdat je dan met de golven mee gaat. Het duurde even voor we weer wat opgeknapt waren, maar na een lunch van droge koekjes gingen we toch mee wandelen op het eiland. Dat bleek erg leuk, er nestelen tienduizenden vogels op een piepklein eilandje, je zag ze echt overal rondlopen en vliegen. Je kon ook wel ruiken dat er genoeg vogels hun behoeften parkeerden ;-). De begroeiiing was ook anders dan elders, andere soorten planten. Op de terugweg naar het ponton ging de boot, die een glazen bodem had, nog langs een plek in het rif waar heel veel schildpadden zaten, ook erg leuk om te zien. Daarna was er nog wat tijd over en zijn we toch nog even gaan snorkelen in het rif. Voor mij de eerste keer, dus erg wennen aan flippers en ademhalen door een rietje. Maar wel superleuk, de vissen zijn inene heel erg dichtbij, en je kon ook wel wat koraal zien, hoewel dat minder kleurrijk was dan ik gedacht had, maar dat kwam mogelijk omdat we niet zo ver van het ponton af zijn gegaan. We zagen ook nog een zeekomkommer. Helaas was de tijd daarna veel te snel op, en moesten we weer terug maar het vasteland. De terugweg bleek inderdaad gelukkig veel rustiger, en verliep zonder problemen. Maar je krijgt mij niet nog weer een keer op zo'n boot de oceaan in!</p>
<p> Gisteren, de tweede zondag in deze aflevering, reden we door naar Byfield, een dorpje net in de tropen waar een pottenbakkerij annex kunstgallerij zit die we graag wilden bekijken. Deze Nob Creek Pottery ligt midden in het regenwoud, werkelijk een prachtig plekje. Ze hadden een boel mooie spullen om te bekijken, dus daar hebben we een aangenaam uurtje rondgeneusd. Daarna een stukje terug om te overnachten op een camping in Yeppoon. Vandaag zijn we onderweg naar Eungella National Park, waar we ergens tegen de avond aan zullen komen. Gaan we weer een paar dagen ouderwets fijn wandelen in subtropisch regenwoud in de bergen. De volgende aflevering zal uitwijzen of we daar een platypus hebben weten te spotten; daar staat het park bekend om :-).</p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-35932969283838286962013-03-09T14:53:00.001-08:002014-09-10T10:59:15.669-07:00Door het binnenland van New South Wales naar Queensland<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-RrYJYS7zPxo/UTu9LSiT5iI/AAAAAAAACXY/vdW0yT_GOG4/s640/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A37.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-RrYJYS7zPxo/UTu9LSiT5iI/AAAAAAAACXY/vdW0yT_GOG4/s500/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A37.jpg" id="blogsy-1362870752105.813" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Ditmaal gelukkig een aflevering zonder uitlopende digitale inkt van de regen. De keuze om door het binnenland van New South Wales verder te reizen pakte goed uit, het weer was vrijwel volledig droog en zonnig. De vorige keer waren we aangekomen in Coonabarrabran. De reisstijl van die dag beviel wel: iedere dag een stuk rijden met onderweg een aantal stops voor wandelingen en bezienswaardigheden. Op die manier zijn we dan ook doorgegaan. Wat onderweg in elk geval opviel is dat men in dit gebied niet houdt van bruggen bouwen. Bij een stroompje in de buurt gaat de weg gewoon een stuk naar beneden, staat er een waarschuwingsbord met 'road subject to flooding' (weg kan overstromen), en dan moest je maar zien hoe hoog het water stond. Gelukkig viel het op onze route allemaal erg mee, en hadden we vooral veel lol met fonteintjes opspuiten. Daarnaast loopt er hier en daar een kudde koeien los, dus je moest daadwerkelijk opletten voor koeien op de weg. Dat voelde wel lekker wild-westen :-).</p>
<p>Op maandagochtend gingen we tips verzamelen bij het toeristencentrum, en daarna een kijkje nemen in het lokale mineralen museum dat ons was aangeraden. Dat bleek een stuk interessanter dan ik verwacht had, want men had er goeie verhalen bij staan over hoe welk mineraal gevormd werd. Het meeste kwam voort uit een aantal prehistorische supervulkanen daar in de buurt. Er waren hele bizar gevormde exemplaren bij. Daarna gingen we door naar Pilliga Forest, naar een zandstenen grottencomplex dat van belang is voor de lokale aboriginals, omdat er hele oude rotstekeningen en andere tekenen van bewoning zijn. De grotten zaten in een rots die een eindje boven het bos uittorende, en je kon om die rots heenlopen. De vormen van de grotten in de rots en de kleuren waren heel mooi, en de informatie die erbij stond over de aboriginal bewoning van vroeger was ook interessant. </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-b0RhiQB52BU/UTu9OFjHz0I/AAAAAAAACXg/QKYyBELE7Kk/s640/Photo%2525204%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A27.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-b0RhiQB52BU/UTu9OFjHz0I/AAAAAAAACXg/QKYyBELE7Kk/s500/Photo%2525204%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A27.jpg" id="blogsy-1362870752165.0776" class="alignleft" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Daarna reden we door naar Mount Kaputar National Park, waar een korte wandeling was naar een rotsformatie die de Sawn Rocks heet, en eruitziet als een soort gigantisch natuurlijk gevormd orgel, maar dan met zeshoekige pijpen in plaats van ronde. Bijna niet te geloven dat zoiets natuurlijk ontstaan is, heel bijzonder. We eindigden deze dag op een camping in het plaatsje Bingara, alwaar we 's avonds voor de verandering eens tijd hadden voor een spelletje.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-XadaJJ7xq4I/UTu9RHenLBI/AAAAAAAACXo/7PcY3rGhQFg/s640/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A39.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-XadaJJ7xq4I/UTu9RHenLBI/AAAAAAAACXo/7PcY3rGhQFg/s500/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252013%25253A39.jpg" id="blogsy-1362870752141.185" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Dinsdagochtend maakten we een wandeling naar een uitzichtspunt bij Bingara om wakker te worden. Hierbij trokken we wat aandacht van de paar andere mensen die er waren omdat wij onze auto niet de heuvel op hadden gereden, maar waren komen lopen. Volgens mij was het uitzicht na die inspanning echter veel beter ;-). Je kon een behoorlijk stuk van de omgeving zien, gezien het een van de weinige heuvels in de buurt was. Vervolgens reden we door naar Warialda, dat iets verderop lag en waar ons aangeraden was de dame van het toeristencentrum om tips te vragen. Die wist inderdaad heel veel van de omgeving, dus konden we met een mand vol ideeën lekker verder. We gingen voor de lunch picniccen bij Cranky Rock, even buiten Warialda. Volgens een lokale legende is hier ooit een moordenaar naar beneden gesprongen om op vrij permanente wijze de politieachtervolging te ontduiken. Een mooi luguber verhaal dat verder helemaal niet bij de plek paste, want het was er heel mooi! Toen we aankwamen op de parkeerplaats en onze lunch verzamelden, werden we begroet door een erg enthousiaste jonge beagle (hond), die ons daarna de hele wandeling gezelschap heeft gehouden. Cranky Rock bleek een rotsformatie aan een rivier te zijn in een aantal onwaarschijnlijk uitziende stapelingen. Een mooi gezicht, en het bij het riviertje onderaan kondenn we lekker lunchen, enigszins bemoeilijkt door de hiervoor genoemde enthousiaste beagle.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-xAtQZQ-HxpA/UTu9UY7T4wI/AAAAAAAACXw/2LbH89bbQXY/s640/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252017%25253A27.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-xAtQZQ-HxpA/UTu9UY7T4wI/AAAAAAAACXw/2LbH89bbQXY/s500/Photo%2525205%252520mrt.%2525202013%25252017%25253A27.jpg" id="blogsy-1362870752159.558" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Hierna gingen we een iets langere omweg rijden om een bezoek te brengen aan Kwiambal National Park, waar we die avond ook wilden overnachten. De toegang was over een ietwat hobbelige zandweg met hier en daar een kangaroe. We reden eerst naar een uitzichtspunt over de Macquarie Falls, een waterval in de gelijknamige rivier. Een korte wandeling leidde naar de voet van de waterval, waar het uitzicht eigenlijk nog veel mooier was. De waterval kwam uit in een meertje waar ik mijn voeten nog even in heb gehangen, maar maar niet in ben gaan zwemmen, want het zag er nogal diep uit. Daarnaast was de rivier en de waterval nog behoorlijk gezwollen van de stortregen de laatste tijd. Voorbij het meertje liep de rivier nog verder in een stapel cascades, allemaal erg mooi. We waren ook de enigen daar, dit is geen erg bekend nationaal park dus nog lekker rustig. Ook de camping een eindje verderop was vrijwel verlaten: we deelden de grasvelden met maar liefst één ander stel en een familie van een stuk of twintig kangaroes, die lekker om ons heen aan het grazen waren in de avondschemering. Dit moet wel de meest bijzondere plek zijn waar we ooit avondeten gekookt hebben. Deze camping was echt heel basic, er was alleen een compost-toilet; geen stromend water of wat dan ook verder. We hadden ook nog het geluk dat het een heldere nacht was: toen het eenmaal helemaal donker was, konden we superveel sterren zien, echt geweldig, en je hoorde niets behalve het geluid van krekels en het kabbelen van de rivier. Het had echt wel wat, zo'n plek, hoewel ik wel erg blij was dat de volgende camping weer wél stromend water en normale toiletten had ;-).</p>
<p>Op woensdagmorgen deden we een uitgebreidere wandeling in Kwiambal, langs een kloof met een stroomversnelling, door bos en uiteindelijk naar de plek waar de twee rivieren van het park samenkomen om als één groter exemplaar verder te gaan. Onderweg een aantal cactusbomen gezien, die hier blijkbaar al voorkomen, en een paar grote hagedissen. Na een lunch bij de camping schrokken we ons nog een hoedje van een zwarte slang in het gras, die niet van plan was om voor ons aan de kant te gaan. We zijn er met een grote boog omheen gelopen. Ik dacht eerst dat het de dodelijke tiger snake was (achteraf onlogisch, die blijken helemaal niet zwart te zijn), maar het bleek na opzoeken 'alleen maar' de red bellied black snake te zijn, wel giftig maar vrijwel nooit dodelijk :-p. Een minder gewenst campinggenoot dan de kangaroes, zullen we maar zeggen.</p>
<p>We vervolgden onze reis naar het plaatsje Tenterfield, alwaar wij dankbaar gebruik maakten van de douches, de wasmachines, het stromende water en meer van dat soort luxe ;-). Na al dat gespetter hadden we ook nog tijd voor een spelletje in de gezellige campingkeuken.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-fQtIhrEs82M/UTu9WvsdI6I/AAAAAAAACX4/OF0monkb9n4/s640/Photo%2525207%252520mrt.%2525202013%25252012%25253A33.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-fQtIhrEs82M/UTu9WvsdI6I/AAAAAAAACX4/OF0monkb9n4/s500/Photo%2525207%252520mrt.%2525202013%25252012%25253A33.jpg" id="blogsy-1362870752163.338" class="alignright" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Donderdag gingen we wat nationale parken in de buurt van Tenterfield bekijken. Eerst naar Bald Rock, naar het schijnt de grootste blootliggende granieten monoliet op het zuidelijk halfrond (nb: De welbekende rode Ayers Rock is veel groter, maar geen graniet! Je moet je wedstrijdcategorie wel goed kiezen natuurlijk). We besloten de wandeling naar de top te doen, en dat bleek een goede keuze, want het was een mooie afwisselende route met bos en bizarre rotsformaties, met het laatste stuk over Bald Rock zelf, waar je goed kon zien dat het inderdaad een enorm grote rots was. Het uitzicht bovenop was ook weer de moeite waard, en je kon via een kortere steilere route naar beneden, wat dan weer leuk was voor de avonturen factor.</p>
<p>De tweede stop was Boonoo Boonoo National Park, waar een leuk stukje rijden over een zandweg leidde naar een spectaculair uitzichtspunt over de gelijknamige waterval, die daar van de hoogvlakte 210 meter naar beneden stort. De rivier was nog lekker breed van de eerdere regen, wat het spectakel nog een maatje groter maakte. Ook het uitzicht van het plateau af naar beneden was gaaf.</p>
<p>Na al dat moois hadden we nog een stukje rijden voor de boeg, want onze eindbestemming voor die dag was de stad Murwillumbah, die heel dicht ligt bij drie nationale parken waar we graag wilden wandelen. We hadden ons alleen wat vergist in de tijd en hoe vroeg het donker werd (duidelijk eerder naarmate je dichter bij de evenaar komt), waardoor we het laatste uur in het donker moesten doen...en dat was natuurlijk net het meest slingerige deel van de route, de bergen in. Dus dat hebben we maar heeeeeel rustig aan gedaan, en ik was erg blij dat Joost het wou rijden. Niet voor herhaling vatbaar, dat. Helaas hadden we nog wat meer pech: we waren vergeten na te kijken of de parken wel open waren, en dat bleek niet het geval bij hele grote delen. Dit keer was een cycloon in plaats van een bosbrand de boosdoener geweest; heel veel paden verwoest door ladingen omgevallen bomen en aardverschuivingen. Dat was wel even slikken. Ten noorden, net over de grens in Queensland, waren wel al weer wat routes open, maar de directe weg vanuit Murwillumbah daarheen dan weer niet. We besloten dan maar via de omweg toch erheen te gaan, want de afstand was niet belachelijk veel groter. </p>
<p>Ik wou echter graag eerst even stoppen bij de zee, want die lag op de route en ik wou graag mensen zien surfen op grote golven. Dus stopten we vrijdag daartoe in Coolangatta, de eerste plaats over de grens van Queensland, waar het overigens een uur eerder bleek te zijn omdat ze daar niet aan zomertijd doen. Ze deden er wel aan mooie hoge golven en surfers, en dat zag er inderdaad stoer uit. We kregen er spontaan zin van om zelf ook het water in te gaan, dus besloten we een dagje te stoppen op de camping van Burleigh Heads iets verderop. Lekker een tijdje in de golven gespeeld, waar je je inderdaad een paar meter op mee kon laten slepen naar het strand toe, zelfs zonder body board. Dat was erg leuk om weer eens te doen! Verder die dag lekker rustig aan gedaan.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-bFMD2aFR8FI/UTu9YhlKqrI/AAAAAAAACYA/p014-KJzOVw/s640/Photo%2525209%252520mrt.%2525202013%25252009%25253A45.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-bFMD2aFR8FI/UTu9YhlKqrI/AAAAAAAACYA/p014-KJzOVw/s500/Photo%2525209%252520mrt.%2525202013%25252009%25253A45.jpg" id="blogsy-1362870752131.3833" class="alignleft" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Zaterdag gingen we 's ochtends nog een wandelingetje doen in Burleigh Heads over het headland (heuvel aan zee) aan het uiteinde van de plaats, wat een mini-nationaal parkje is met wat regenwoud en mooie uitzichten over zee. Daarna door richting de nationale parken in Queensland waar we eigenlijk naar onderweg waren. We hadden wat gerommel met het vinden van een camping, maar uiteindelijk kwamen we uit in Canungra, een plaats die goed ligt voor het bezoeken van Lamington National Park, een van de twee doelen. Eerst even wat zitten lezen en daarna nog even naar Lamington gereden om te kijken hoe de boel er daar uit zat. Nog een korte wandeling naar een uitzichtspunt gedaan. Het gebied is duidelijk heel mooi, maar het was er nu zo nat en modderig dat we toch besloten het te laten zitten voor deze keer: na die wandeling van een uurtje zat mijn broek al tot aan de knieholten onder de modder. De rit heen en vooral terug naar de camping waren ook heel mooi: de zon begon net onder te gaan waardoor het heuvellandschap erg mooi belicht werd. Het hoogtepunt van de avond was een grote kikker in het damestoilet, die ik vanochtend (zondag) maar probeerde te 'redden'... maar het beest bleek er prima zelf uit te kunnen! Blijkbaar vond ie het wel een mooi plekje om te wonen, maar ik heb hem toch maar buiten geparkeerd. Vandaag gaan we door naar Brisbane, waar ik dan de volgende aflevering weer zal beginnen.</p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-65861229943584843752013-03-03T03:20:00.001-08:002013-03-08T01:20:12.976-08:00Sydney, de half verdronken Blue Mountains en door naar het binnenland<p>Bij deze dan weer een enigszins klamme aflevering van onze avonturen. We zitten in de Blue Mountains, alwaar het al drie dagen pijpestelen regent, maar daarover zometeen meer. Laat ik eerst beginnen bij het eindpunt van de vorige keer: Sydney. Maandag na aankomst was het zo ongeveer tijd om te gaan slapen. We hadden een hele kleine kampeerplek, maar gelukkig konden we de volgende dag een iets grotere plek regelen. Nadat we dat gedaan hadden moesten we met ons Spaceship langs de garage om een aantal mankementen te laten verhelpen. De rit door Sydney was een hele ervaring; ik was erg blij dat Joost achter het stuur zat in plaats van ik. Uiteindelijk kostten de reparaties de rest van de ochtend, waardoor we pas in de loop van de middag Sydney konden gaan bewonderen. We hadden een dagpas voor het openbaar vervoer gehaald, en gingen met de trein richting het centrum. Ons doel was de Art Gallery of New South Wales, midden in de Botanische tuinen. Tegen de tijd dat we er waren was er niet zoveel tijd meer om rond te kijken, maar dat vonden we geen drama; we hebben een aantal mooie schilderijen van Australische landschappen bewonderd en een blik geworpen op de Aboriginal kunst. Daarna een wandeling door de botanische tuinen gemaakt, die erg mooi zijn en ook heel erg groot. Er woont een kolonie ibissen die zich best op de foto willen laten zetten. Via de tuinen kwamen we bij het welbekende Sydney Opera House, dat uitgebreid op de foto werd gezet. Dan door naar Circular Quay, waarvandaan alle ferries vertrekken naar de woonwijken die aan de enorme haven van Sydney grenzen. Voor het avondeten vonden we een leuk klein Chinees vegetarisch restaurantje vlakbij het Chinatown van Sydney. Daarna doorgewandeld naar Darling Harbour, een nogal toeristisch stukje Sydney dat 's avonds nog druk is met uitgaanspubliek. Ze hebben er zelfs een Madame Tussaud's :-). Maar het is vooral leuk om langs het water te lopen en mensen te kijken. Vanaf Darling Harbour gingen we met de ferry in het donker terug naar Circular Quay, wat toch wel een beetje romantisch is, samen op de voorplecht. Sydney Harbour Bridge is ook mooi verlicht in het donker. Daarna was de dag wel enigszins op, dus gingen we met de trein terug naar de camping.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-CZu5owxSrh8/UTMwtHqXv5I/AAAAAAAACME/ds9qB1dHBbg/s640/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A34.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-CZu5owxSrh8/UTMwtHqXv5I/AAAAAAAACME/ds9qB1dHBbg/s500/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A34.jpg" id="blogsy-1362734405751.2302" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Woensdag gingen we naar Manly, een wijk/suburb van Sydney die zowel aan Sydney Harbor als aan de oceaan ligt, op een smalle landtong die de noordgrens van Sydney Harbor vormt. De tocht erheen ging per ferry en was alleen al wel de moeite waard: uitzicht over de haven en mooie kliffen aan de rand daarvan. In Manly aangekomen even bij het strand aan de oceaanzijde gekeken naar wat surfers die helaas niet heel actief waren (net als de golven), en toen besloten dat we geen zin hadden te gaan zwemmen in het kleine stukje waar dat toegestaan was die dag. Blijkbaar was de uitgaande stroming erg sterk. In plaats daarvan gingen we wandelen naar North Head, de noordelijke grenspunt van Sydney Harbor. De wandeling ging langs stoere kliffen aan de oceaankant, een verassend stukje moeras bovenop de klif, en een oud militair complex dat inmiddels verlaten was. Afwisselend en interessant dus. Het uitzicht vanaf Fairfax Lookout op het uiterste puntje was fantastisch, je kon de golven aan het andere uiteinde van de haven tegen de kliffen zien opspatten. Onderweg zagen we nog een aantal water dragons, een hagedis/leguaan achtige van iets van 70 centimeter lang. Na de wandeling en wat avondeten weer terug met de ferry en met de trein weer naar de camping.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-VgnDInFlWJc/UTMx2_4OIwI/AAAAAAAACMU/Yx8hi65G6Ek/s640/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A38.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-VgnDInFlWJc/UTMx2_4OIwI/AAAAAAAACMU/Yx8hi65G6Ek/s500/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A38.jpg" id="blogsy-1362734405835.562" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>De volgende dag gingen we door naar de Blue Mountains. Dit is een erg mooi wandelgebied waar ik eerder geweest was, met steile kliffen, watervallen en bos daar overal omheen. Maar hier bleek het weer toch tegen ons. Het voorgaande weekend had men hier al een keer noodweer gehad, wat had geleid tot onder andere twee aardverschuivingen rondom een van de meest populaire wandelgebieden. Er bleef dan op zich nog genoeg over, maar toen we aankwamen op onze camping in Blackheath begon het zo ongeveer al te regenen... Om drie dagen lang zo ongeveer niet meer te stoppen. Dat verknoeit dan ook meteen de uitzichtspunten, want de wolken hangen dan laag in de vallei waardoor je van bovenaf (waar de dorpjes en de uitzichtspunten zijn) alleen nog maar een grijze muur voor je ziet. We hebben de rest van donderdag en vrijdag dan maar gebruikt om rustdag te houden, foto's uit te zoeken en wat spelletjes te spelen. Zaterdag toch maar wat gaan wandelen, gezien het iets minder hard regende. De eerste poging was de zogenaamde Grand Canyon wandeling bij Blackheath zelf. Je daalt daarbij van de hoogvlakte af een diepe kloof in, om vervolgens door die kloof te wandelen en verderop weer naar boven. Er was een kans dat het water in de kloof nog laag genoeg stond, dus wij naar beneden om te kijken. Dat was al een mooie wandeling op zich, maar je kon al zien dat echt overal water langs naar beneden stroomde. En inderdaad: beneden aangekomen bleek het stroompje veranderd in een snelstromende rivier, en oversteken was niet echt meer haalbaar, zeker gezien ik wist dat de kloof verderop nog smaller werd, en het water daar dus waarschijnlijk alleen maar hoger zou staan. Dus maar dezelfde route terug omhoog.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-Z5WEOc7Z4Sg/UTMx8pjT_FI/AAAAAAAACMc/4zC-I4BQjes/s640/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A38.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-Z5WEOc7Z4Sg/UTMx8pjT_FI/AAAAAAAACMc/4zC-I4BQjes/s500/Photo%2525202%252520mrt.%2525202013%25252020%25253A38.jpg" id="blogsy-1362734405834.7996" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Daarna gingen we door naar Leura, een schattig dorpje met leuke kunstgallerijen en maffe kadowinkeltjes. Daar wat rondgewinkeld, en toen door naar het wandelgebied bij de Leura Cascades. Dat bleek zwaar de moeite waard, ook al zijn we kletsnat geregend: de cascades waren enorm gegroeid door de grote hoeveelheid regen, en stortten zich met oorverdovend geweld de helling af. Het pad ernaast was veranderd in een mini-bonus-cascade, dus droge voeten houden lukte niet echt, maar het was een magnifiek gezicht. We zijn nog een stukje verder naar beneden gelopen naar de voet van de Bridal Veil Falls, waar de Leura Cascades zich uiteindelijk van de klif afstorten in een echte waterval, en ook deze was spectaculair groot door de regen. De auto was op de terugweg zo vochtig dat we met de voorruitverwarming aan en de ramen open moesten rijden om nog wat te zien door de condens heen!</p>
<p>Zondag/vandaag hadden we het toch echt wel gehad met de regen, en besloten we na twee stops in Katoomba door te rijden op zoek naar zonniger oorden. De stops in Katoomba (min of meer de hoofdstad van de Blue Mountains) bleken ook tevergeefs: de scenic railway, het steilste spoorweggetje ter wereld, bleek dicht voor verbouwing, en het bekendste uitzichtpunt bij Echo Point naar de Three Sisters rotsformatie bleek opgegeten door nog steeds laaghangende bewolking. </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-BKCz1q_MSrQ/UTmtRf73vTI/AAAAAAAACXI/t7Qng95baNg/s320/Photo%2525203%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A44.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-BKCz1q_MSrQ/UTmtRf73vTI/AAAAAAAACXI/t7Qng95baNg/s320/Photo%2525203%252520mrt.%2525202013%25252016%25253A44.jpg" id="blogsy-1362734405775.0156" class="alignleft" width="200" height="150" alt=""></a></div>
<p>Gezien de weersvoorspelling langs de kust nat bleef, en er daar nog aardig wat overstromingen schijnen te zijn, besloten we toen van de meer standaard route af te wijken en een binnenlandse route naar het noorden te gaan volgen. Het doel was het plaatsje Coonabarabran, dat lag in de buurt van Warrumbungle National Park. Helaas tipte Ingrid ons dat daar zware bosbranden zijn geweest, en het park is tot nader order dicht. Maar we zijn niet voor een gat te vangen: er is hier nog meer wandelgebied in de buurt, en daar gaan we morgen eens een kijkje nemen. We hebben hier en daar de toeristische route gereden, en bij toeval nog een hele stoere wandeling gedaan door een kloof van de Goulburn River. De plek heet 'The Drips' (de vallende druppels), en als je er bent snap je waarom: enorme overhangende rotsen waar het water van bovenaf naar beneden druipt. Een erg geslaagde pauzeplek! Tijdens het laatste stukje rijden kwamen we nog wat mini overstromingen over de weg tegen, dus ook hier heeft het blijkbaar hard genoeg geregend, maar voor nu is het gelukkig droog :-).</p>
<p> </p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-55518105545947790882013-03-01T01:12:00.001-08:002013-03-01T01:12:20.161-08:00Foto's op picasaweb!Een kort nieuwtje: ik heb vandaag een stapeltje hogere kwaliteit foto's op picasaweb gezet, zie de link in het blok hier rechts naast. Er staat een selectie vanaf het begin tot en met Sydney. Later volgt weer een avonturen update.<div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-19991786316323636332013-02-25T02:14:00.001-08:002013-02-25T02:15:34.649-08:00Van Cradle Mountain naar Sydney<p>Het regende op het moment van schrijven pijpestelen en we zaten in de campingkeuken te schuilen. Een goed moment om een nieuwe aflevering van onze avonturen op te schrijven dus, met het laatste stukje vanaf een camping in Sydney.</p>
<p>Vorige week zondag zijn we na een rustige ochtend 's middags toch nog een eind gaan wandelen; dit keer een rondje rondom Dove Lake, de meest populaire wandeling in Cradle Mountain. Een mooie makkelijke wandeling met uitzichten over het water en de berg, met strandjes en bos op de oever. We merkten wel dat onze benen de kilometers van zaterdag nog wel voelden :-). 's Avonds was het tijd om onze spullen alvast weer in te pakken, want we moesten maandag in een keer terug naar Hobart. Dit klusje werd behoorlijk opgevrolijkt door de aanwezigheid van twee brutale possums die hadden besloten dat er in onze auto, of anders in onze tassen, vast lekker eten te vinden was. Ze waren duidelijk gewend aan mensen, en lieten zich nauwelijks wegjagen. Pas als je dreigde ze op te pakken liepen ze een stukje weg, maar tegen ze roepen, achter ze aanzitten of ze aanraken maakte allemaal geen indruk. Zo weet ik nu dat possums een hele zachte vacht hebben. Stiekem waren die twee best wel schattig.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-JUK5X3ZcIYU/USs5Rvye5TI/AAAAAAAAB6w/RdVBh0rrprk/s300/Photo%25252025%252520feb.%2525202013%25252020%25253A44.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-JUK5X3ZcIYU/USs5Rvye5TI/AAAAAAAAB6w/RdVBh0rrprk/s300/Photo%25252025%252520feb.%2525202013%25252020%25253A44.jpg" id="blogsy-1361787319947.8525" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Op maandag was het dan tijd voor de terugrit naar Hobart, waar we tegen het eind van de middag onze auto inleverden. Hobart had op dat moment een mini-hittegolf: het was er 37 graden. Dat was even wennen! We zij rond etenstijd richting de haven gewandeld om te eten aan de kleurrijke Salamanca Market, en daarna hebben we een rondje rondom de de haven gewandeld, waar nog een aantal interessante informatieborden stonden en een stoere oude havenkraan. Het meest fijne was echter om de voeten in het water te hangen voor wat broodnodige verkoeling.</p>
<p>Die nacht regende en onweerde het, en daardoor was het dinsdag gelukkig een stuk koeler. Ons vliegtuig naar Melbourne bleek inmiddels pas aan het eind van de middag te vertrekken, dus we hadden nog wat tijd om Hobart te verkennen. We liepen een rondje door. Battery Point, een schattig oud wijkje met huizen van het begin van de kolonisatie. Erg leuk om doorheen te dwalen. Daarna nog wat gewinkeld, maar toen was het toch wel tijd om naar het vliegveld te vertrekken. De vlucht naar Melbourne verliep voorspoedig, en zo konden we vlak voor het avondeten inchecken in ons hotel. Na het avondeten nog een rondje door Melbourne gewandeld.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-X3z-x8cHGno/USs5XB_6eUI/AAAAAAAAB64/zZQ0k146-Os/s400/Photo%25252021%252520feb.%2525202013%25252009%25253A26.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-X3z-x8cHGno/USs5XB_6eUI/AAAAAAAAB64/zZQ0k146-Os/s400/Photo%25252021%252520feb.%2525202013%25252009%25253A26.jpg" id="blogsy-1361787319937.819" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Woensdag konden we dan eindelijk ons Spaceship ophalen. Dit ging niet helemaal zonder hobbels, er waren wat kleine dingen mis mee. Ook na vertrek vonden we nog wat dingen, zoals een lekkende waterpomp, maar die kunnen we over een paar dagen in Sydney laten fixen. We hadden inmiddels besloten om Melbourne verder te laten voor wat het was en door te rijden naar Wilsons Promontory. Dat is een schiereiland ten oosten van Melbourne met mooie kustlijn en bos. De rest van de dag ging op aan die kant op rijden. Bij aankomst bleek het wat regenachtig, wat gelukkig niet zo bleef, en enorm winderig, wat wel zo bleef. Ik was blij dat we niet in een tent sliepen, die dingen klapperden ontzettend in de enorme windvlagen. Zelfs in ons Spaceship was het al behoorlijk rumoerig. Grappig waren de kuddes galah's (roze met grijze papegaaien) die op de camping woonden in de hoop op restjes eten. Ze zaten vaak boven je in een boom herrie te maken als je stond te koken.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-z43t_YHUx-g/USs5aeuNLrI/AAAAAAAAB7A/pL2bJGkroJ4/s400/Photo%25252021%252520feb.%2525202013%25252014%25253A04.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-z43t_YHUx-g/USs5aeuNLrI/AAAAAAAAB7A/pL2bJGkroJ4/s400/Photo%25252021%252520feb.%2525202013%25252014%25253A04.jpg" id="blogsy-1361787319907.3706" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Donderdag gingen we een eind wandelen langs de kust. De wandeling was heel afwisselend: steeds een stukje strand en daarna over een bossige heuvel naar het volgende strand. Mooie uitzichten van bovenaf, en lekker over het strand wandelen en naar de opspattende golven kijken. Het enige jammere was de grote hoeveelheid dode bomen en struiken, waarschijnlijk het resultaat van een enorme overstroming twee jaar geleden. Vrijdag werd het weer wat zonniger en zijn we gaan zwemmen in de zee en de rivier naast de camping, die daar in de zee uitmondt. Het water in de rivier was heerlijk, bijna warm. Het geheel had wel wat weg van een tropisch zwemparadijs, maar dan in het echt.</p>
<p>Op zaterdag gingen we een dagje kilometers maken, richting Sydney. Onderweg avondeten gegeten bij een erg leuk café/winkeltje met een fantastisch uitzicht over weiland en bos vanaf de veranda. Het eindpunt voor de dag was Mallacoota, een plaatsje op de grens met New South Wales, maar nog net in Victoria. Het ligt tegen Croajingolong National Park aan, aan een gigantische baai die in verband staat met de zee. Een mooie tussenstop voor een dagje.</p>
<p>Helaas regende het zaterdag en zondagmorgen heel hard, waardoor we weinig konden ondernemen. 's Middags werd het even droog, en zijn we een stuk langs de baai gaan wandelen. Bij terugkomst op de camping waren we net te laat binnen om een nieuwe plensbui te ontwijken, dat was net even jammer ;-). We waren toen erg blij met de overdekte campingkeuken, waar we droog konden koken. Ondertussen nog wat gekletst met mensen uit Duitsland en Zwitserland die ook van Melbourne naar Sydney aan het reizen waren.</p>
<p>Vandaag, maandag, hebben we weer een hele lading kilometers gemaakt, helemaal door naar Sydney. Onderweg nog weer een aantal plensbuien tegengekomen. In het noorden van New South Wales schijnen ook overstromingen te zijn, dus als we die kant op gaan zullen we de wegcondities goed in de gaten moeten houden. Gelukkig zijn er meerdere routes mogelijk :-).</p>
<p> </p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-72690118314600875662013-02-16T23:21:00.000-08:002013-02-16T23:22:06.866-08:00Wandelen in berg en bos<p>Zo, we zijn weer een weekje verder, dus het is wel tijd voor de volgende update. Op vrijdag hebben we een dagje lekker niks gedaan, dus ga ik maar eens verder bij zaterdag. Die dag gingen we met z'n allen verhuizen naar de volgende camping, namelijk in Mount Field National Park. Wij kwamen volgens planning aan op de camping na een boodschappenstop, maar Ingrid en Marc liepen wat vertraging op omdat ze een wat avontuurlijkere route hadden genomen, en die was zo avontuurlijk dat zelfs hun four wheel drive auto er wat moeite mee had. Gelukkig hadden wij al een plekje naast die van ons voor ze kunnen regelen. Mount Field heeft zowel wandelingen aan de voet van de berg in het regenwoud als hoger de berg op, dus dat beloofde veel gevarieerde wandelingen. Op zaterdagavond gingen we nog even een rondje lopen naar Russell Falls, want daar zitten glow worms die je in het donker kan zien. De wandeling door het bos in het donker was een beetje spookachtig maar wel leuk, en we hebben inderdaad een aantal lichtpuntjes tussen de bomen gespot. 's Nachts kwamen we erachter dat deze camping last had van wel erg brutale possums: er probeerde er eentje met de appels van Ingrid en Marc vandoor te gaan. Hij liet zich ook nog eens niet makkelijk wegjagen; blijkbaar vond ie dat het eten van die domme toeristen gewoon van hem was.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-5dddq22j22E/USA1SZFodMI/AAAAAAAAB5g/sjytiEkC7es/s800/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252011%25253A54.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-5dddq22j22E/USA1SZFodMI/AAAAAAAAB5g/sjytiEkC7es/s500/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252011%25253A54.jpg" id="blogsy-1361085720039.5999" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p style="text-align: left;">Zaterdagnacht had het wat geregend, dus leek zondag ons wel een goed moment om een wandeling langs alle watervallen in het regenwoud te maken. Dat bleek de moeite waard; het bos was mooi oud met allemaal grote varenbomen, en de watervallen gaven het een extra sprookjesachtig effect. Ik verwachtte bijna een bosnimf bij een watertje te zien zitten :-). </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-vllSbU3LIXQ/USA1WS0vkHI/AAAAAAAAB5o/LhctIfN2Hpc/s800/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252012%25253A02.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-vllSbU3LIXQ/USA1WS0vkHI/AAAAAAAAB5o/LhctIfN2Hpc/s500/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252012%25253A02.jpg" id="blogsy-1361085720065.455" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Op maandag gingen een aantal van ons langere wandelingen doen. Marc vertrok om half zeven al voor de zijne, wij sliepen net wat langer en gingen om negen uur op pad. Deze keer ging het helemaal de berg op, via een slingerweg waarvan ik blij was dat Joost achter het stuur zat in plaats van ik. Eenmaal boven werd de auto geparkeerd en startten we een wandeling die langs Tarn Shelf (een plateau met bergmeertjes) ging, en daarna weer naar beneden langs een aantal grote meren. De ochtendmist begon net op te klaren toen we begonnen, en het uitzicht was prachtig. Minstens zo interessant was de variatie aan planten. Op het eerste stuk omhoog stonden knoestige oude eucalyptusbomen van een soort dat alleen op de sneeuwgrens groeit. Eenmaal boven bij de bergmeertjes veranderde het landschap in een soort hoogveen, met heel veel water en een enorme variatie aan mossen en grassen en een soort van alpenbloemen. Dat had ik helemaal niet verwacht zo hoog, we zaten op iets van 1100 meter. Het was echt heel erg mooi om doorheen te lopen. Het stuk terug langs de grotere meren lag lager, en had alweer iets meer gewoon bos. We waren rond een your of vier weer terug bij de parkeerplaats, lekker moe en blij dat Ingrid die avond kookte.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/--5uhmmcAYUc/USBK351XvtI/AAAAAAAAB54/O8e1XjgHBR4/s640/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252012%25253A51.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/--5uhmmcAYUc/USBK351XvtI/AAAAAAAAB54/O8e1XjgHBR4/s500/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252012%25253A51.jpg" id="blogsy-1361085720103.3174" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Dinsdag deden we met z'n allen een aantal kortere wandelingen op verschillende hoogtes op de berg. Helemaal boven wandelden we een rondje rondom een groot meer bij de parkeerplaats met halverwege een afdaling naar een kleiner bergmeer. Daarna iets terug naar beneden voor een stukje hoogveen/heide achtig landschap. Marc, Ingrid en de kinderen gingen daarna weer terug naar de camping, maar wij hadden nog energie over, dus we deden nog een klim naar een uitzichtpunt. Dat bleek een erg mooie plek: het bestond uit een soort natuurlijke burcht van enorme rotsblokken, en daar bovenop had je een erg mooi uitzicht naar alle kanten.</p>
<p>Woensdag gingen we een stukje buiten Mount Field naar Camp Florentine, een protestkamp tegen het omhakken van regenwoud. Ingrid, Marc en hun kinderen hoopten in contact te komen met iemand die ze naar een boom in de wildernis kon brengen waar een vrouw al meer dan een jaar <a href="http://observertree.org" target="_blank" title="">in een boom zit</a> om te proberen dat stuk regenwoud beschermd te krijgen. Helaas bleek het kamp bij onze aankomst verlaten, wat vooral voor Gráinne een grote teleurstelling was. Gelukkig vertelde Ingrid me later per sms dat het op vrijdag alsnog wel gelukt was, maar toen waren wij al op onze volgende bestemming. We hebben daar in de buurt wat door het bos gewandeld en naar een uitzichtpunt waar je de hele vallei met regenwoud kon zien, omringd door stoere steile bergen.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh4.googleusercontent.com/-X97Zm0g0m2Y/USCE_8QQPnI/AAAAAAAAB6I/xqrTzFJ1lZg/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A18.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh4.googleusercontent.com/-X97Zm0g0m2Y/USCE_8QQPnI/AAAAAAAAB6I/xqrTzFJ1lZg/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A18.jpg" id="blogsy-1361085720064.3528" class="alignleft" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Donderdag was onze tijd samen aan z'n eind gekomen. Marc en Ingrid gingen met wat tussenstops verder naar het noordwesten, terwijl wij heel graag nog naar Cradle Mountain wilden voor onze tijd in Tasmanië op was. Het was wel verdrietig om weer afscheid te nemen, zeker omdat het zo'n leuke tijd was geweest. Gelukkig is het met internet en sms lekker makkelijk om contact te houden. Zoals gezegd gingen wij onderweg naar Cradle Mountain, waar we uiteindelijk de hele dag over gedaan hebben. De route was namelijk hartstikke mooi, dus we zijn vaak gestopt bij uitzichtspunten en hebben hier en daar de toeristische (kronkelige,smalle) route genomen. Het hielp ook niet dat onze 'snelweg' op twee plekken ineens veranderde in een brede, hobbelige zandweg...</p>
<p>Bij aankomst in Cradle hadden we een mooie crisis: de camping bleek vol, de receptie al dicht en toen Joost de autosleutel uit de deur wou halen, brak de sleutel af. Stonden we daar op de parkeerplaats, en we konden geen kant meer op. Maar gebeld met de camping nachtdienst, en die kon ermee leven dat we dan op de parkeerplaats overnachtten. Gelukkig waren de autodeuren open toen de sleutel afbrak. Achteraf bleek een geluk bij het ongeluk dat we daardoor de volgende ochtend wel vooraan in de rij stonden voor een campingplaats en er daardoor wel een konden krijgen, want rond de lunch waren er al geen plekken meer vrij. Cradle is duidelijk een populaire bestemming! Het autoverhuurbedrijf had een sleutelmaker onze kant op geregeld en die was er al om elf uur 's ochtends, dus daarna konden we weer gewoon rijden. Dat was een hele opluchting.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-by4p5VIO3aM/USCFB7hBU1I/AAAAAAAAB6Q/UgPmTho3SFQ/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A18.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-by4p5VIO3aM/USCFB7hBU1I/AAAAAAAAB6Q/UgPmTho3SFQ/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A18.jpg" id="blogsy-1361085720065.1472" class="alignright" alt="" width="250" height="140"></a></div>
<p>Op vrijdagmiddag zijn we dan alsnog een eind gaan wandelen, langs de Dove Canyon Circuit. Dat is een wandeling door de kloof die de Dove River uitgesleten heeft in de rotsen. Die kloof is zo diep en steil dat je vanaf het wandelpad halverwege de helling het water nog niet of nauwelijks kon zien. Leuk om te wandelen met de nodige klauterpartijen. Op één punt zijn we via een zijpaadje afgedaald naar het water. Dat ziet er bijna mysterieus uit met de steile rotsen eromheen en al het groen. Het water zelf is wat donkerbruin van de kleurstof die alle bladeren van de bomen erin afgeven.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://lh6.googleusercontent.com/-pi-W52R-1fw/USCFEE9xsPI/AAAAAAAAB6Y/DZGhoVHyi3Y/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A17.jpg" target="_blank" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img src="https://lh6.googleusercontent.com/-pi-W52R-1fw/USCFEE9xsPI/AAAAAAAAB6Y/DZGhoVHyi3Y/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A17.jpg" id="blogsy-1361085720037.3506" class="alignright" alt="" width="200" height="150"></a></div>
<p>Vrijdagavond hebben we nog een tour gedaan van het lokale Tasmanian Devil Sanctuary. Die beestjes worden met uitsterven bedreigd door een bepaalde ziekte, en men probeert in gevangenschap, in quarantaine zeg maar, ze te fokken zodat ze in elk geval niet helemaal verdwijnen. Tijdens de tour werden ze ook gevoerd, en behalve de devils waren er ook quolls, een soort van buidel-katten maar dan kleiner en met witte stippen. Ze zien er allemaal heel lief uit, behalve als ze om hun eten gaan knokken ;-). Er werd ook een boel verteld over de beesten en het fokprogramma, dus het was erg de moeite waard.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://lh5.googleusercontent.com/-HQHk-oI_MfM/USCFF_1x7kI/AAAAAAAAB6g/ieJ279XgaPo/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A17.jpg" target="_blank" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://lh5.googleusercontent.com/-HQHk-oI_MfM/USCFF_1x7kI/AAAAAAAAB6g/ieJ279XgaPo/s400/Photo%25252017%252520feb.%2525202013%25252018%25253A17.jpg" id="blogsy-1361085720042.572" class="alignleft" width="200" height="150" alt=""></a></div>
<p>Voor zaterdag was er nog steeds fantastisch weer voorspeld, dus besloten we de stoute schoenen aan te trekken en te kijken of we de top van Cradle Mountain konden bereiken. Met de shuttle bus naar het startpunt van de route wat dieper in het park, en dan aan de slag. Het hoogste punt lag 700 meter boven het startpunt, dus we moesten een eindje omhoog. Het eerste stuk ging langs een stroompje dat halverwege een waterval had en dan bleek te beginnen bij Crater Lake, een mooi meer omringd door steile rotswanden. Vanaf daar door naar Marion's Lookout op 1200 meter hoogte ongeveer. Hier kreeg je al een mooi voorproefje van het uitzicht dat je te wachten stond, met Crater Lake en het grotere Dove Lake aan je voeten en Cradle Mountain in de verte. Dan een stukje over de bergrug, en dan stond je aan het begin van de klim naar boven; nog 300 meter stijgen te gaan naar de top op 1545 meter. Dat begon er toch wel indrukwekkend uit te zien. Het eerste stuk kon je nog gewoon over een pad lopen, maar algauw werd het een soort van rotsklimmen over grote rotsblokken, die gelukkig wel heel ruw waren en veel hand- en voetgrepen hadden. Ik vond het op sommige punten behoorlijk eng, maar er waren genoeg andere wandelaars die je wel aanwijzingen wilden geven, en Joost heeft me af en toe een handje geholpen. Zo is het dan gelukt, we zijn helemaal boven gekomen! Het uitzicht was echt adembenemend, je kunt vanaf de top zowat het hele centrum van Tasmanië zien. Dit leek ons wel een goeie plek om te lunchen, en na een laatste blik in de rondte was het tijd voor de afdaling. Deze bleek gelukkig veel minder eng dan ik gedacht had, je kon je op de meeste plekken op je achterwerk laten zakken tot je weer een goede plek voor je voeten had. Eigenlijk was omhoog enger dan naar beneden dus, terwijl ik het omgekeerd gedacht had. Eenmaal weer aan de voet van de berg besloten we via de voet van de berg en de andere kant van Dove Lake terug te gaan, wat op zichzelf nog een hele klauterpartij bleek, met op een punt een ketting naast het pad om je aan omhoog of omlaag te sleuren. Ook hier nog weer fantastiche uitzichten, en we hebben nog twee wallabies gezien op de berghelling. Die zijn al een heel stuk groter dan een pademelon, maar kleiner dan een echte kangaroe. Uiteindelijk kwamen we na dik acht uur lopen, doodmoe maar enorm tevreden, uit bij de parkeerplaats vanwaar we de shuttle bus terug konden nemen. Als kers op de taart zagen we onderweg in de bus nog een wombat aan het grazen naast de weg. Die zien eruit als een soort schattige enorm grote marmot, heel lief. Eenmaal terug op de camping hebben we lekker uitgerust en enorm lang geslapen :-).</p>
<p> </p><div style="text-align: right; font-size: small; clear: both;" id="blogsy_footer"><a href="http://blogsyapp.com" target="_blank"><img src="http://blogsyapp.com/images/blogsy_footer_icon.png" alt="Posted with Blogsy" style="vertical-align: middle; margin-right: 5px;" width="20" height="20" />Posted with Blogsy</a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-67163968438194158262013-02-09T19:46:00.001-08:002013-02-09T20:01:17.887-08:00Aankomst en de eerste Australische beestjesWe zitten momenteel op een camping zonder internet, dus deze stukjes komen later online dan ik ze schrijf. We zitten ongeveer 30 kilometer van Huonville op een wilderness camping, vlakbij het Southwest National Park. Het is hier heerlijk rustig, en 's avonds als het donker wordt komen er hele kuddes pademelons, een soort mini-kangaroes, eten zoeken op het kampeerterrein. <br />
<br />
Maar laat ik even bij het begin beginnen. De vliegreis was lang maar voorspoedig, en we kwamen netjes volgens planning aan in Hobart op maandagmorgen, volslagen uitgeteld en met een enorme jetlag. We zijn naar ons motel gegaan en hebben aldaar min of meer aan een stuk door geslapen tot dinsdagochtend, met een korte pauze voor wat eten. Dinsdagochtend na het ontbijt haalden we onze minicamper op. Wegens het gebrek aan wilde spaceships om te temmen en in te rijden in Tasmanië, moeten we het hier nog even met een wat conventionelere camper doen, maar voor een tweede keus bevalt hij prima. Na een boodschappenstop was het dan eindelijk tijd om op zoek te gaan naar Ingrid en Marc, die we met enige moeite vonden op de hierboven genoemde camping. De rest van de dinsdag hebben we vooral bijgekletst en met de kinderen in de rivier naast de camping gespeeld. Het was bijna dertig graden, dus de koelte van het water was erg welkom. Er was een kleine waterval waar je naartoe kon lopen door de rivier. Die werd door iedereen even bekeken. 's Avonds gingen we op zoek naar platypus (vogelbekdier) in een beekje, maar ze wilden niet tevoorschijn komen.<br />
<br />
Op woensdag gingen we naar Huonville om extra eten in te slaan en wandelkaarten te halen. Het was nog warmer dan op dinsdag, dus verder hebben we het rustig aan gedaan. 's Avonds gingen we met Marc en Gráinne in hun four wheel drive de bergen in om wildlife te kijken en te zien of het track dat we later wilden wandelen bereikbaar was. We hebben een stuk of zes possums gezien en wel vijfentwintig pademelons. Het was een aardige uitdaging om er geen te raken met de auto.<br />
<br /><br/><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSCMlJL-rc6ewmBi1j6KWnNzNttzZAlmsnoWWKdsawuxKtQMIPHLoh2UgwW9OLRLHCc2oeEQVE4pvm3lnjrRc1k71QCpviT6YpjbqR_mGLgkKh1g86tH6NqhOMKDW2zbk-bUPZshtDqjY/s640/blogger-image--1346032437.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSCMlJL-rc6ewmBi1j6KWnNzNttzZAlmsnoWWKdsawuxKtQMIPHLoh2UgwW9OLRLHCc2oeEQVE4pvm3lnjrRc1k71QCpviT6YpjbqR_mGLgkKh1g86tH6NqhOMKDW2zbk-bUPZshtDqjY/s640/blogger-image--1346032437.jpg" /></a></div> <br/>
Donderdag was het weer iets koeler, dus konden we gaan wandelen. Onderweg naar het begin van het track zagen we een echidna (lijkt een beetje op een egel, zie foto). Die waggelen heel koddig als ze lopen. We deden het track naar Lake Skinner, een meer op ongeveer 1000 meter hoogte. De wandeling begon op ongeveer 600 meter, dus we moesten een aardig eind klimmen. Je liep al snel het Southwest National Park in, met indrukwekkend oud bos dat er al bijna uit ziet als gematigd regenwoud met hele grote oude gum trees. Het pad was smal en ging over en onder de nodige omgevallen bomen en rotsblokken, lekker avontuurlijk. Het bos liep door tot bijna 900 meter hoogte, daarna werden de planten duidelijk lager en schraler. Vanaf daar was het uitzicht dan ook spectaculair mooi, en het meer zelf was veel groter dan we verwacht hadden. Het waaide heel hard waardoor er stevige golven waren. Terug op de camping waren we aardig moe, dus hebben we de avond lekker uitgepuft. <br/><br/><div class="separator"style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji-1QqcBr7uG2YalQgC8GclzwKwjJgAFlPCWtF6lcmi2MQzg5GUdNDWQ-hsSqa7Em0iQC_NiFU2BMscQgWqUudrB-UULNFplSOknoxGbypWC1C3Je6jn4K9aUMBebb_5PIniVpMQIbAXk/s640/blogger-image-59026756.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji-1QqcBr7uG2YalQgC8GclzwKwjJgAFlPCWtF6lcmi2MQzg5GUdNDWQ-hsSqa7Em0iQC_NiFU2BMscQgWqUudrB-UULNFplSOknoxGbypWC1C3Je6jn4K9aUMBebb_5PIniVpMQIbAXk/s640/blogger-image-59026756.jpg" /></a></div>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-38065572308065981192012-12-22T02:23:00.002-08:002012-12-22T02:23:56.160-08:00Revenge of the Spaceship: Opnieuw naar Australië<p>Aangezien het rondreizen aan de andere kant van de wereld ons drie jaar geleden erg goed beviel, gaan we in februari en maart 2013 opnieuw door Australië reizen. We gaan eerst twee weken naar Tasmanië, waar we samen met Ingrid, Marc en hun kinderen zullen reizen. Daarna vliegen we terug naar Melbourne om ons Spaceship (die stoere oranje kampeerauto) op te halen. We rijden dan langs de zuid- en oostkust in een week of zes naar Cairns, in het noorden van Queensland.</p>
<p>In die periode zal ik op deze plek weer een reisverslag bijhouden, dus wordt het weer interessant om hier af en toe te kijken.</p>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-83307981258030190222010-01-10T22:39:00.000-08:002010-01-14T06:12:03.869-08:00Dolfijnen en rare reisfeitjesHallo allemaal! Onze laatste avond in Nieuw Zeeland is aangebroken en er bleek wat tijd over te zijn, dus ga ik onze laatste avonturen nog even intypen. Op zaterdag zijn wij van Dunedin richting Christchurch gereden. Op het laatste moment besloten we nog een omweggetje te maken via de Banks Peninsula, een schiereiland dat net onder Christchurch lag. Het was daar mogelijk om boottochten te doen waar je mogelijk dolfijnen zou zien, en dat klonk mij wel goed in de oren. We kwamen terecht in het plaatsje Arakoa, waar lang geleden een groep Franse kolonisten net te laat aan land kwam om van het zuideiland een Franse colonie te maken (de Britten waren hen net voor geweest). De Fransen zijn alsnog gebleven en hebben dit dorp gesticht, waardoor alle straatnamen Frans zijn en je overal Franse vlaggen ziet wapperen. <br /><br />Op zondagochtend hebben we ons volgens plan ingescheept op de 'Black Cat' catamaran (bonuspunten voor de naam ;-). <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBENRovx9CXZ1rOh6DhWoFpkecABdqhIJD06y_ptbh4ZE3bX9QCUzmaSuZrVoqxGIsT7KBKkgLhlwK72qtgPFJ-b3GB5c9d1kvxtju2uIsimnjA7wx2xtmoXi1TdEpDCbGwWYbLRD9MaA/s1600-h/IMG_3533klein.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBENRovx9CXZ1rOh6DhWoFpkecABdqhIJD06y_ptbh4ZE3bX9QCUzmaSuZrVoqxGIsT7KBKkgLhlwK72qtgPFJ-b3GB5c9d1kvxtju2uIsimnjA7wx2xtmoXi1TdEpDCbGwWYbLRD9MaA/s200/IMG_3533klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425375680990572658" /></a>We hadden geluk: in de haven waar we doorheen voeren zat inderdaad een groepje van ongeveer 5 dolfijnen, dat wel een tijdje rond de boot wou spelen! Zag er erg schattig uit, het is het kleinste soort dolfijn ter wereld, helaas met uitsterven bedreigd. Verder was de haven/baai zelf ook erg mooi, van golvende heuvels aan de rand tot steile kliffen op sommige plekken, waar je heel goed kon zien dat het land gevormd was door opeenvolgende vulkaanuitbarstingen.<br /><br />Na de boottocht hebben we nog wat rondgestruind door de grote hoeveelheid schattige winkeltjes in Akaroa, om daarna via de toeristische route terug te rijden. Deze ging over de heuveltoppen rondom de haven, met fantastische uitzichten langs de weg. Zondagavond kwamen we dan alsnog aan in Christchurch, alwaar we ingecheckt hebben in ons hostel en de auto hebben ontdaan van al onze spullen die erin lagen. Onze kamer zag er daarna uit alsof er een bom in was ontploft... :-)<br /><br />Vanochtend hebben we daarom maar eens eerst onze tassen ingepakt; tot mijn grote opluchting bleken al onze spullen erin te passen. Daarna zijn we de auto gaan inleveren, waarna we de stad in zijn gelopen om nog wat van Christchurch te zien. Uiteindelijk het grootste deel van de dag in het Arts Centre doorgebracht, waar allerlei kleine gallereitjes en kunstenaarswerkplaatsen zitten in de gebouwen van de oude universiteit. Veel leuke dingen om te bekijken en de gebouwen zelf waren ook erg mooi. In een avontuurlijke bui zijn we daarna binnengelopen bij een Thaise masseur, aangezien we allebei nog wel iets lossere schouders konden gebruiken. Nou, de lengte van de dame die de massages deed had weinig te maken met de hoeveelheid kracht die ze kon uitoefenen; ik heb aardig spierpijn, maar wel het gevoel dat mijn schouders een stuk minder klem zitten. Vervolgens zijn we via een omweg door de botanische tuinen naar een restaurantje toegelopen voor avondeten, waarna we langs de Avon rivier terug zijn gesjouwd naar het hostel. <br /><br />Daarmee komt dan toch echt een einde aan onze avonturen in Nieuw Zeeland! Als afsluiter is hier nog een lijstje van maffe feitjes en dingen die ons zijn opgevallen tijdens onze reis:<br /><ul><br /><li>In totaal hebben we 5495 kilometer gereden over de kronkelige snelwegen van Nieuw Zeeland.</li><br /><li>De sloten op wc's en douches draaien hier de verkeerde kant op.</li><br /><li>Het verkeersbord dat we verreweg het meeste zijn tegengekomen, is de waarschuwing voor een 'one lane bridge'. Nieuw Zeelanders zijn lui op het gebied van bruggen bouwen...</li><br /><li>De overheid hier heeft erg z'n best gedaan op het maken van mooie posters tegen rijden onder invloed: we hebben erg veel verschillende exemplaren langs de weg gezien.</li><br /><li>Na zes weken in Nieuw Zeeland weten we eindelijk ongeveer hoe we moeten antwoorden op de standaard begroeting: "Hello, how are you?"</li><br /><li>Van deze fantastische vakantie hebben we 2481 foto's en minifilmpjes gemaakt. Ik heb zo'n voorgevoel dat ik met het uitzoeken daarvan nog wel 6 weken zoet ben...</li><br /></ul>Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-46501133884009484802010-01-07T22:45:00.000-08:002010-01-07T23:39:33.840-08:00Steile straten en de verre zuidkustHallo allemaal! Hier komt weer een nieuwe aflevering van onze belevenissen :-) Op de zaterdag na het vorige bericht zijn we uit Te Anau vertrokken richting het zuiden. Het idee van de volgende dagen was om lekker rond te rijden langs een mooie route, en onderweg op allerlei plekjes te stoppen die het bekijken waard waren. Op de eerste dag zijn we tot Riverton aan de zuidkust gekomen, en hebben we onderweg onder andere een oude, maar heel grote, hangbrug bekeken. Verder vooral genoten van het landschap vanuit de auto die dag. In Riverton zelf nog naar het lokale museum geweest, dat best aardig opgebouwd was, en een aantal erg schattige kunstwinkeltjes bekeken, waar men veel te veel leuke dingen verkocht. Die avond zijn we in een hostel gaan slapen omdat de lokale camping er niet geweldig uit zag, en achteraf waren we daar erg blij mee want het regende die nacht pijpestelen. Gelukkig was het zondagochtend wat beter, wel buien maar ook wat zon. Verder was ik die dag jarig! We ontdekten echter dat de hele zuidkust het concept 'mobiel telefoon-bereik' niet zo goed begrijpt, en het aantal plekken met internet zat ook dicht in de buurt van het nulpunt. Daarom heeft het even geduurt voordat ik de felicitaties kon zien, wat het maffe effect gaf dat ik me pas bij de volgende internet verbinding echt jarig voelde :-)<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC71BGydBqRGijfS31r_NReVOpCYbyBlm9xP76uumlFylLI7HKgnVYEQX-xyKgBk7otkIHRdtUhC7LQjE9SuWHdIXe4wjVGOY8epfXEe_IdWTxbb59DaEFwhjJXR5ndDczzsbBn6cuTLU/s1600-h/IMG_3213klein.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC71BGydBqRGijfS31r_NReVOpCYbyBlm9xP76uumlFylLI7HKgnVYEQX-xyKgBk7otkIHRdtUhC7LQjE9SuWHdIXe4wjVGOY8epfXEe_IdWTxbb59DaEFwhjJXR5ndDczzsbBn6cuTLU/s200/IMG_3213klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424269424970963570" /></a>Die zondag zijn we van Riverton naar Curio Bay gereden, met onderweg stops bij een erg mooie tuin (waar we per ongeluk tegenaan liepen), een stuk kust waar het mogelijk was zeeleeuwen te zien, wat ons inderdaad lukte: Joost stond bijna bovenop een mannetjesexemplaar toen hij een bocht in het pad omliep. Die mannetjes zijn best groot en hebben een indrukwekkende set tanden, dus we hebben maar snel rechtsomkeert gemaakt. Daarna vanuit een andere hoek wel nog wat foto's van ze kunnen knippen. Ook hebben we, als de brave toeristen die we zijn, het zuidelijkste puntje van het zuideiland bezocht, wat een erg mooie klif bleek te zijn waar de oceaan in enorme golven tegenop spat. Die avond hebben we onszelf getrakteerd op een bed & breakfast voor twee nachten, want we wilden de volgende dag een rustpauze inlassen. De volgende ochtend (maandag) bleek dat een erg goed idee te zijn geweest: het regende pijpestelen, honden, katten en ook nog bakken met water en daarnaast stormde het ontzettend. We hebben het grootste deel van de dag lekker zitten lezen en spelletjes gespeeld, maar zijn tussen een paar buien door wel nog even naar Curio Bay zelf gegaan, waar fossielen van bomen uit het jurassische tijdperk te zien zijn. Dat schijnt redelijk bijzonder te zijn: meestal worden alleen dieren makkelijk een fossiel, planten rotten te snel weg. Het zag er erg bijzonder uit: tussen de rotsen kon je duidelijk stompen van bomen en omgevallen bomen zien. De baai zelf was verder weer erg stoer, met hoge golven die tegen de kliffen stukspatten. 's Avonds zijn we nog een keer teruggegaan in de hoop de zeldzame geelogige pinguin te zien, die dan terugkomt uit zee om z'n jongen te voeren. We hebben er inderdaad een paar gespot, maar waren iets te laat voor de grotere groepen. Desondanks een leuk gezicht, vooral als ze zichzelf gaan staan oppoetsen met hun snavel.<br /><br />Op dinsdag was het weer gelukkig iets minder bagger, want we wilden weer verder gaan rijden langs de zuidkust naar Owaka. Onderweg waren allerlei watervallen te zien, die na die enorme regenval extra groot en stoer waren.<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDBiArwnvazMz8rqu4ltvBlBG9sPMU47gIje8je_eCCPpu0SXFjmYTKyBPl2Cnt5gGLCgE4ul6q6ofL8cVTg5lqgFUKfoHCTe-9l2ZIK1J66ikB9EecOaDLgLn5nOvncIjrVPOQnnJYRQ/s1600-h/IMG_3326klein.JPG"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDBiArwnvazMz8rqu4ltvBlBG9sPMU47gIje8je_eCCPpu0SXFjmYTKyBPl2Cnt5gGLCgE4ul6q6ofL8cVTg5lqgFUKfoHCTe-9l2ZIK1J66ikB9EecOaDLgLn5nOvncIjrVPOQnnJYRQ/s200/IMG_3352klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424269419353607058" /></a> Tussen de watervallen door nog een paar grote hoge grotten aan de kust bezichtigd, waar je van de ene naar de andere kon lopen als je door een laagje water banjerde. Voor dit doel hadden we sandalen en een handdoek meegebracht, dus konden we al spetterend ene grot in en de andere weer uit. Daarnaast zijn we naar de Lost Gypsy <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDkH4ZBN_P-DWbMa4NS-D97ioH9rcrcwdHXDPa6kBHc36n8MZtidIF4LPA0UwFz0tpbBkVEZgCb8c1wxE-IrSoFM_cBzOFMhtIgehPvGY3RL8m-aUCUPsI3d3bn97FUdEdty7C3g7CJ2o/s1600-h/IMG_3352klein.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDkH4ZBN_P-DWbMa4NS-D97ioH9rcrcwdHXDPa6kBHc36n8MZtidIF4LPA0UwFz0tpbBkVEZgCb8c1wxE-IrSoFM_cBzOFMhtIgehPvGY3RL8m-aUCUPsI3d3bn97FUdEdty7C3g7CJ2o/s200/IMG_3326klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5424269413763535282" /></a>Art Gallery geweest, waar een enorme collectie opwindbare gadgets en gizmos te zien waren, de ene nog maffer dan de andere. Erg leuk om naar te kijken en mee te spelen. Bijna net zo leuk waren alle andere toeristen die met grote glimlachen op hun gezicht aan de knopjes en hendeltjes aan het draaien waren :-)<br /><br />Op woensdag hebben we het laatste stuk van onze zuidelijke route afgelegd: van Owaka naar Dunedin. Onderweg nog wat stops langs de kust bij mooie uitzichtspunten en stoere rotsformaties, wederom met bijbehorende hoge golven. 's Avonds in Dunedin op bezoek gegaan bij de steilste bewoonde straat ter wereld: Baldwin Street. Deze straat is inderdaad erg, erg steil, en erg, erg leuk om langs naar beneden te rennen. Joost heeft zelfs nog stoer laten zien dat ie de auto er naar boven en naar beneden kon rijden, terwijl ik veilig langs de kant bleef staan met het foto toestel. De steile weg bleek bewoond te worden door een flinke sloot katten, die allemaal best graag geknuffeld wilden worden, dus dat was wel een extra bonus.<br /><br />Donderdag regende het wederom pijpestelen en zijn we maar eens de kunstgallerijen in Dunedin gaan bekijken. Daarna nog wat rondgewinkeld en door de stad gedwaald: het is een mooie stad met een leuke sfeer, hoewel de regenbuien niet meehielpen dat uit te dragen. Vandaag wilde het weer nog steeds niet erg verbeteren, dus we zijn het enige kasteel in Nieuw Zeeland gaan bezichtigen, dat op een schiereiland naast Dunedin ligt. De inrichting van het kasteel bleek erg stoer, met veel houtsnijwerk en een mooie wenteltrap. Daarna zijn we lekker teruggegaan naar de camping, alwaar we ons hebben verschanst tegen het vieze weer met een stapel boeken en spelletjes :-) Morgen rijden we naar Christchurch, waar we dan nog twee dagen hebben voor we het vliegtuig terug nemen! Ik weet niet zeker of ik voor de terugreis nog een keer wat ga typen, dus bij deze alvast: tot ziens in Nederland allemaal!Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-6789782713839019252009-12-31T22:25:00.000-08:002009-12-31T23:19:49.374-08:00Gletchers, meren en fjordenGelukkig Nieuwjaar allemaal! Hm, deze titel klinkt wel erg spectaculair zo, maar eigenlijk klopt dat ook wel voor het gebied waar we nu doorheen zijn gereisd. De zuidwest kant van het zuideiland is gewoon spectaculair mooi. Ik had jullie achtergelaten in Fox Glacier, dus laat ik daar de draad weer oppakken.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6roS_AKP8Gzd1qBZfgtBGDeqRD05VxslzX2F5_k_hyphenhyphencM1Fsc01qOAl9MuRTHqN2LuC458G5NV25fuGKaf3VvFpxkeUPqVpnhBF1XyFHuXuUMrjlkLOxccrMPh1K2I3veBdCWRrlIuf6o/s1600-h/IMG_2638klein.JPG"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6roS_AKP8Gzd1qBZfgtBGDeqRD05VxslzX2F5_k_hyphenhyphencM1Fsc01qOAl9MuRTHqN2LuC458G5NV25fuGKaf3VvFpxkeUPqVpnhBF1XyFHuXuUMrjlkLOxccrMPh1K2I3veBdCWRrlIuf6o/s200/IMG_2638klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421667182338408658" /></a>Het is ons inderdaad gelukt om het erg koud te hebben op de gletcher op tweede kerstdag, want het regende die dag pijpestelen en bovenop zo'n gletcher kan het knap hard waaien, ontdekten we. Gelukkig bleek mijn voor deze reis gekochte waterproof jas echt waterproof, dus het was alleen koud, niet ook nog nat ;-) De tocht over de gletcher was desondanks erg mooi. Je loopt erop met crampons (krammen?) onder je voeten, en dat is erg wennen, vooral voor struikelzieke Mariekes. Om de gletcher heen kon je beboste hellingen zien met daarop ladingen watervallen vanwege de regen: een erg stoer effect. Onze gids liep met ons langs grote kloven in het ijs en wist zelfs een soort ijs-schoorsteen te vinden voor ons waar we in konden afdalen zodat je in een ijskoker stond. Daarna gingen we nog wat hoger de gletcher op voor mooie uitzichten. Al met al een erg indrukwekkende tocht, hoewel ik aan het einde erg, erg blij was met de warme douches op de camping :-)<br /><br />De volgende dag (zondag) zijn we van Fox Glacier naar Wanaka gereden via de Haast pas over de Southern Alps. Het weer aan de westkust was die ochtend plensbuien, dus we hebben de uitzichtspunten verder grotendeels overgeslagen aan die kant. Vanaf Haast klaarde het gelukkig op, en hebben we enorm kunnen genieten van de fantastische uitzichten langs de route. Je hebt besneeuwde bergtoppen overal om je heen, een aantal fantastische watervallen om te bekijken, en de Haast rivier die steeds wilder wordt naarmate je hoger komt. Bovenop de pas zijn we nog naar een uitzichtspunt boven de boomtoppen toegeklommen om de bergen nog wat verder te bewonderen. Daarna ging het naar beneden richting Wanaka. Aan deze kant van de bergen is het veel droger, en het landschap deed ons denken aan de Zwitserse Alpen, met een groot deel van de route stoere uitzichten over het enorme Wanaka meer.<br /><br />Op maandag hebben we vervolgens eens lekker gerelaxed op de camping met spelletjes en een boekje. De enige domper op de vreugde was dat onze auto enige wateroverlast bleek te hebben gekregen van de hoosbuien bij Fox Glacier, waardoor de spullen in Joost's rugzak nogal vochtig waren geworden. Toen hebben we toch maar de bagagebakken uitgeruimd om de boel te laten drogen; gelukkig was het enorm zonnig en warm dus dat ging snel genoeg. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AFZaZUL8_FWvTfoFOWr6Oq94ozkY-EZ8pRgFIctr984u7Wk3-45Mf45dGJpzSVJaQ2p0ru_WBtSDCikPakc5U6yadcmiz15kCoPXBI4E7oo3UfCfLIUdr8p-2eqWr0qLcDREYkM1xjQ/s1600-h/IMG_2784klein.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9AFZaZUL8_FWvTfoFOWr6Oq94ozkY-EZ8pRgFIctr984u7Wk3-45Mf45dGJpzSVJaQ2p0ru_WBtSDCikPakc5U6yadcmiz15kCoPXBI4E7oo3UfCfLIUdr8p-2eqWr0qLcDREYkM1xjQ/s200/IMG_2784klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421667186724667954" /></a>Op dinsdag zijn we over een erg interessante niet-geasfalteerde weg naar Mount Aspiring National Park gereden voor een wandeling. Bij het eerste bordje 'Ford' had ik wel enige kriebels in mijn buik, maar gelukkig is Joost goed met auto's door beekjes heenscheuren. Dit volgende daarna nog zo'n 7 of 8 keer, waarna we bij de parkeerplaats aankwamen. De wandeling zelf was supermooi, met eerst een hangbrug over een wilde rivier, die erg gezellig wapperde in de stevige wind, daarna een stuk bos naast een riviertje dat niet echt kon besluiten of het een rivier of een waterval moest zijn, en bovenaan uitzicht over een geweldig indrukwekkende gletcher. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY9ndS-z2fc9B8ki3_mbqPNp3bXNs3HDciJMswrVbjEGwRzWHD-UTfedmakUaeP7XNvFsf6hyphenhyphenyLtHAXGz_H8DSmECVr9H0-lFNuQzI9CceqCNpPLCOAheh8KfzkyEj25094KRAU3Zq4bw/s1600-h/IMG_2836klein.JPG"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY9ndS-z2fc9B8ki3_mbqPNp3bXNs3HDciJMswrVbjEGwRzWHD-UTfedmakUaeP7XNvFsf6hyphenhyphenyLtHAXGz_H8DSmECVr9H0-lFNuQzI9CceqCNpPLCOAheh8KfzkyEj25094KRAU3Zq4bw/s200/IMG_2836klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421667191025015218" /></a>Deze lag veel hoger in de bergen waardoor er wel sneeuw op lag, en daardoor was het erg mooi wit (in plaats van het grijsgrauwig van Fox en Franz Joseph). Nadat we onze kaken weer van de grond hadden opgeraapt zijn we langs dezelfde route teruggelopen, waarna we de onderkant van de auto hebben gewassen in de forden op de terugweg.<br /><br />Op woensdag zijn we Wanaka ontvlucht, aangezien het daar inmiddels wel erg gezellig druk (lees: luidruchtig en schreeuwerig) begon te worden vanwege stapels Nieuw-Zeelandse teeners die er oud & nieuw kwamen vieren. We besloten daarom Queenstown ook maar over te slaan, aangezien het daar NOG drukker schijnt te zijn met oud en nieuw, en daar hadden we niet zo'n zin in. We zijn daarom doorgereden naar Te Anau, wat het beginpunt is van de weg naar Milford Sound, het fjord dat je mogelijkerwijs kent omdat een bepaalde spitse berg daar te zien is in de Anduin rivier in LOTR. De touristische route van Wanaka naar Te Anau bracht ons nog over een leuke haarspeldbochtweg met mooie uitzichten over Queenstown.<br /><br />Donderdag (gisteren dus) zijn we naar Milford Sound gereden. De weg erheen is spectaculair, met besneeuwde bergen, enorme stukken bos met meren erin, watervallen, hoogvlaktes, u verzint het maar. Ik maakte me enige zorgen dat ik op een gegeven moment mijn kaak niet meer terug zou kunnen vinden, zo vaak als die op de grond lag :-) De route is maar 120 kilometer lang, maar we hebben er de hele dag over gedaan vanwege ladingen tussenstops voor wandelingen en uitzichten. De mooiste daarvan was de beklimming van Key Summit, een berg ongeveer halverwege de route, die je een 360 graden uitzicht geeft over de bergen en valleien daar in de omgeving. We hadden toevallig mooi weer, dus het uitzicht was echt fantastisch. Dit is nogal bijzonder, aangezien er in Milford Sound jaarlijks gemiddeld 8000 millimeter regen valt. Die avond zijn we op een camping in de buurt van Milford gaan slapen, dus voor het eerst sinds tijden niet wakker geweest met oud en nieuw! <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWdZPk4hJuTn2VFG4BKMwGkx2AHPFxjXPZEc4hmu-sUc2fxDMXQwkV6WGcinLBCQrKWBmsR1EgTJ5BD1q-ICpL-ADGEovqfdjxL2O0hPurq8YqEsHJU5fioDvU-UIMeIG86J3TnqV6-xs/s1600-h/IMG_2992klein.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWdZPk4hJuTn2VFG4BKMwGkx2AHPFxjXPZEc4hmu-sUc2fxDMXQwkV6WGcinLBCQrKWBmsR1EgTJ5BD1q-ICpL-ADGEovqfdjxL2O0hPurq8YqEsHJU5fioDvU-UIMeIG86J3TnqV6-xs/s200/IMG_2992klein.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5421667194194793938" /></a>'s avonds nog door een verlaten Milford Sound gelopen, wat toch nog wat specialer voelde dan het samen met de drommen toeristen van overdag zien.<br />Vanmorgen hebben we een boottocht over het Sound gemaakt. De naam is trouwens fout: het ding is een fjord, uitgesleten door een gletcher in plaats van een rivier. De bergwanden rijzen hier zowat verticaal uit het water, wat het een indrukwekkende, maar ook enigszins sombere uitstraling geeft, zeker als het bewolkt is. Daarna zijn we teruggereden in Te Anau, alwaar ik nu dit verhaal zit te typen. Onderweg nog een paar stops gemaakt bij korte wandelingen, maar de langere tochten maar laten zitten aangezien het pijpestelen regende.<br /><br />De komende anderhalve week gaan we nog de zuidkust van het zuideiland langs tot Dunedin, en daarna door naar Christchurch. Het einde begint alweer te naderen! Ik ben wel nog erg benieuwd naar dit stuk Nieuw Zeeland, omdat ik er nog niet eerder ben geweest. Hierover volgende keer meer :-)Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-88373555457763852142009-12-24T19:05:00.000-08:002009-12-24T22:34:44.365-08:00Grotten en de wilde westkustVrolijk Kerstmis allemaal! Kerstmis is een goeie dag om je blog bij te werken, want het is de enige dag dat de tour operators niet werken, dus behalve natuurwandelingen waar je zelf heen kan rijden is er even niet zoveel te doen. Niet dat er daar niet genoeg van zijn trouwens... maar een semi-verplicht dagje niksen kan ook geen kwaad. Tijd om te vertellen wat we na Abel Tasman zoal uitgespookt hebben!<br /><br />Na de wandeling in Abel Tasman (waar mijn voeten tot mijn vreugde de dag erna al van hersteld waren) zijn we doorgereden naar Nelson Lakes National Park. Hier was het erg regenachtig, dus we hebben voor een nachtje maar weer eens in een soort van hostel geslapen, wat de verbouwde garage bij een huis achterom bleek te zijn. Behalve een erg aardige grote hond en loslopende kippen had men hier voor ons ook de eerste introductie van Nieuw Zeeland's Pest Number One: de sandfly. Dit is een klein zwart vliegje dat in grote kuddes rondslingert aan de westkust van het zuideiland en er erg van houdt om mensen leeg te zuigen die zo dom zijn geweest om geen insect repellent op te doen. We hadden iets te laat door dat ze daar al zaten, dus de volgende dag ben ik een uurtje bezig geweest met alle vliegjes in de auto platslaan. Gelukkig vonden ze ons niet heel erg enorm lekker, waardoor we niet helemaal lekgeprikt zijn. Toen het even droog was zijn we wel nog gaan wandelen bij Lake Rotoroa in eerdergenoemd park. Het bos daar was eigenlijk best wel stoer na al die regen, en er was een erg mooie waterval die langs een bemoste helling naar beneden denderde, die er vast door al die regen extra goed uitzag nu.<br /><br />De volgende dag (zondag) klaarde het weer alweer erg op en zijn we door de Buller Gorge naar de westkust gereden. In de Buller Gorge is ooit veel goud gevonden, en er zijn heel wat spookdorpjes en bijna-spookdorpjes, sommige met erg leuke informatie over de mensen die er gewoond hadden. Verder ziet het landschap er ook niet verkeerd uit met de rivier met daarnaast de hoog oplopende bergruggen en hier en daar een steile rotswand. Aan het eind van de dag hebben we onze auto geparkeerd op de camping in Westport. De zee aan de westkust is echt fantastisch wild: hoge golven die soms mooi stukslaan op rotsblokken in zee. We hebben een aantal nachten geslapen met het gedonder van de zee op de achtergrond.<br /><br />In Westport bevind zich een kolonie zeehonden, die we de volgende ochtend (maandag) zijn gaan bekijken. Het bleek toevallig net het seizoen voor jonkies te zijn, die een hele, hele, hele hoge schattigheidsfactor hebben. Je kon ze beneden op de rotsen zien voorthobbelen en drinken bij hun mama's. Nadat we uitge-aah-t waren, zijn we doorgereden naar het noordelijkste uiteinde van de westkust: Karamea. In de buurt van Karamea is de Oparara Basin, waar zich een aantal limestone (Nederlandse vertaling, iemand?) rotsformaties en grotten bevinden die we graag wilden bekijken. De grotten mag je alleen met een gids in, wat we voor dinsdag op het programma hadden staan.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD9o8KWm37SeKRtETCoNqGFV6ehtchn83w07Yjzfd-bP5XQ9GL1e-qnmiTEXlZkPfvir88hTF4Jlq9MTvDGYlElhiZZPEjC17ANGYtWUA-zJfls9WPV1XNDDu0ojrXpcMaz1PRVwiJjs4/s1600-h/IMG_2391.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD9o8KWm37SeKRtETCoNqGFV6ehtchn83w07Yjzfd-bP5XQ9GL1e-qnmiTEXlZkPfvir88hTF4Jlq9MTvDGYlElhiZZPEjC17ANGYtWUA-zJfls9WPV1XNDDu0ojrXpcMaz1PRVwiJjs4/s200/IMG_2391.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419058070995767682" /></a>Dinsdagochtend werden we dan ook op de camping opgehaald voor de toer; we bleken de enige twee deelnemers te zijn. Dat was erg leuk, veel tijd voor ons om vragen te stellen aan onze gids, die ook echt veel wist over het gebied. We gingen eerst naar de grotten toe, die de Honeycomb Caves heten. We hebben er een rondleiding van een uur of twee doorheen gehad. Het bijzondere aan deze grotten is dat er allerlei beesten in de loop der tijden ingevallen/gelopen zijn die er niet meer uitkwamen, waardoor je er skeletten kan zien van allerlei Nieuw Zeelandse beesten, waaronder de inmiddels uitgestorven moa (de grote broer van de kiwi-vogel). Daarnaast waren er ook allerlei druipsteenformaties, met een aantal die bizar scheef waren gegroeid door constante luchtstromen uit een richting. Tenslotte bleken er ook nog gloeiwormpjes in te wonen, die er erg lief uitzien in het donker, maar het was ook wel leuk om het beestje zelf eens te kunnen zien zitten, met de draadjes die hij gebruikt om insecten te vangen.<br />'s middags hebben we nog een bezoek gebracht aan de Oparara Arch, dit is een enorme, gigantisch grote limestone boog over een rivier. Het is eigenlijk meer een tunnel dan een boog: het ding is twee voetbalvelden lang en 37 meter hoog. Erg indrukwekkend om te zien, en nauwelijks fotografeerbaar. Het bos in de basin ziet er ook echt oeroud uit: veel bomen zitten helemaal onder het mos, en je zou zo geloven dat er ents (uit Lord of the Rings) in zouden kunnen wonen. Al met al een erg bijzonder en mooi gebied!<br /><br />Op woensdag zijn we weer teruggereden naar het zuiden, om uit te komen in Punakaiki. Dit plaatje is bekend vanwege de Pancake Rocks, een stel rotsen aan de kust die door nogal bizarre formatie en erosie eruitzien als op elkaar gestapelde pannekoeken. De zee daar is ook weer fantastisch wild, en er zijn blowholes, waar bij hoogtij en stormweer grote 'geisers' water door omhoog spuiten uit de zee. Helaas stormde het niet toen we er waren, maar het was desondanks erg stoer om te zien. Verderop langs de kust nog naar een baai toegewandeld waar de golven een wedstrijdje deden wie het stoerst tegen de rotsblokken uit elkaar kon spatten en nog even een grot in de kliffen bekeken waar je zelf naar binnen mocht.<br /><br />Donderdagochtend een wandeling in de buurt van Punakaiki gedaan die langs een rivier liep waar deze door een grote kloof heenliep. <br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXzTrB9yD8m6qyqT8R_r0Y2HWDXKLeHXhyphenhyphencnZtimDAYzArvql534Kg5MozKjZXO1NcIHSMjEJ-oco0uEwVH3tFZD3kFd1qX4VyOl7aIzAHBNrwv5JESXE5-N-xCpke7S-rQtB-92eIpI/s1600-h/img_2529.jpg"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBXzTrB9yD8m6qyqT8R_r0Y2HWDXKLeHXhyphenhyphencnZtimDAYzArvql534Kg5MozKjZXO1NcIHSMjEJ-oco0uEwVH3tFZD3kFd1qX4VyOl7aIzAHBNrwv5JESXE5-N-xCpke7S-rQtB-92eIpI/s200/img_2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5419058064888500290" /></a>Mooie uitzichten weer over de rivier en het bos eromheen, waar je soms behoorlijke spelonken kon zien die blijkbaar in grotten onder de grond uitkwamen. Daarna zijn we weer verder doorgereden naar het zuiden. 's Middags hebben we een bezoekje gebracht aan Shantytown, een gereconstrueerd goudmijn-dorpje. Helaas waren we hier wat laat op de middag, waardoor het al wat leeg was. Daarnaast leek het in de juiste kleding rondlopende personeel niet meer zo enthousiast in hun rol te zitten op de dag voor kerstmis, waardoor het een beetje een lauwe indruk maakte. Desondanks waren er wel interessante stukjes met leuke achtergrondinformatie.<br />Hierna zijn we doorgereden naar Hokitika alwaar we ons tototje weer op een camping hebben geparkeerd. Na het avondeten hebben we nog even de gloeiwormen bewonderd in de grot die naast de camping lag.<br /><br />De volgende ochtend was het vandaag. Vandaag zijn we van Hokitika doorgereden naar Fox Glacier, een dorpje aan de voet van de gelijknamige gletcher (soms zijn Nieuw Zeelanders niet zo origineel met plaatsnamen). Onderweg hebben we nog even foto's geknipt van het broertje van Fox, Franz Joseph Glacier. Morgen gaan we wandelen op de gletcher onder begeleiding van een gids, waarvan ik de volgende keer zal vertellen hoe gaaf het was!Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-20691794950210967362009-12-17T22:18:00.000-08:002009-12-17T23:54:57.439-08:00Schattige stadjes en winderig weerHet is weer tijd voor de wekelijkse update :-) Toevallig zijn we weer net terug van een lange wandeling, net als vorige keer. Blijkbaar combineert spierpijn goed met het bijwerken van blogs.<br /><br />De dag na de lange wandeling in Tongariro van vorige week zijn we naar Napier gereden. Deze stad licht aan de oostkust van het noordeiland, en is rond 1930 vrijwel geheel verwoest door een enorme aardbeving. Dit heeft het aparte effect gehad dat de hele stad is herbouwd in Art Deco stijl, wat iets te maken heeft met redelijk strakke gebouwen met heel veel decoraties in de gevels en plafonds enzo. Wij waren wel nieuwsgierig hoe dat er dan ongeveer uitziet. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Dl83e73T8nJVpnpfMGuTDIP3caJfqLqGCjoIu27wd2pz1tkXDj6WJ1JrEL8GV5QJ5XQcy5tTL3LgLtw05ZsKdnF9hDnz1d_JnGsflXRN1t_-xwn-4u6fviLpw-KwF6oSDT7-zgq1DFo/s1600-h/IMG_2116.JPG"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Dl83e73T8nJVpnpfMGuTDIP3caJfqLqGCjoIu27wd2pz1tkXDj6WJ1JrEL8GV5QJ5XQcy5tTL3LgLtw05ZsKdnF9hDnz1d_JnGsflXRN1t_-xwn-4u6fviLpw-KwF6oSDT7-zgq1DFo/s200/IMG_2116.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416466078128356962" /></a>Het blijkt een erg leuk stadje te zijn en de art deco gebouwen waren vaak erg mooi, vooral een bepaald hotel dat iets met binnenplaatsjes en grote veranda's had gedaan. Daarnaast had het een boel leuke winkeltjes voor als je even een stijve nek had van het omhoog staren naar de gevels, waaronder een heuse LARP-shop met erg stoere zwaarden en een eigenaresse die eruit zag alsof ze de tweehanders daadwerkelijk kon hanteren :-)<br /><br />Na Napier zijn we in twee etappes doorgereden naar Wellington, met daartussenin een dagje uitpuffen op een camping tussen niks en nergens, alwaar we een boel bordspelletjes hebben gespeeld. Des avonds heeft het daar gigantisch gehoosd en gewaaid, wat de nachtrust niet helemaal bevorderde. Het bleef tot de aankomst op het zuideiland erg winderig daarna. Onderweg naar Wellington op de tweede dag zijn we nog gestopt bij Mount Bruce Wildlife Centre, waar je allerlei vogels in het semi-wild kon spotten. In het Kiwi-huis (de vogel, niet het fruit) zagen we een Kiwi zichzelf nogal schattig 'wassen' met zijn enorme snavel. (In kiwi huizen is dag en nacht omgedraaid, omdat Kiwi's nachtdieren zijn en ze anders niet actief zouden zijn voor de nieuwsgierige mensen.)<br /><br />In Wellington zelf hebben we weinig tijd besteed, het was er koud en winderig, wat niet motiveerde tot uitgebreide ontdekkingstochten. We zijn nog even het nationale museum van Nieuw Zeeland doorgehobbeld. Het is een erg goed opgezet museum, waar we uiteindelijk wat weinig tijd voor hebben genomen, waardoor we een aantal interessante stukken over hebben geslagen aangezien we de ferry naar het zuideiland moesten halen. Desondanks leuk om te zien.<br /><br />Daarna gingen we dus met de ferry naar het zuideiland. Deze trip was winderig en koud. Dit kan wellicht wat te maken hebben gehad met het feit dat ik buiten wou blijven omdat ik niet zeeziek wou worden... maar dit heeft mij wel beloond met het zien van een dolfijn, die heel even voor de ferry voorbij sprong. Verder verliep de overtocht rustig en kwamen we veilig aan in Picton.<br /><br />In Picton hebben we een ochtendje door de Marlborough Sounds gewandeld (stel je een heuvellandschap voor dat half onderwater is gelopen). Daarna zijn we doorgereden naar Nelson, wat wederom een schattig stadje was. Hier hebben we lekker gewinkeld en allerlei schattige art galleries bekeken, waaronder het miniwinkeltje van de juwelier die The One Ring heeft gemaakt voor die film van Tolkien over die ring ;-p<br /><br />Vervolgens zijn wij vanaf Nelson langs de kust naar het noorden gereden voor het Abel Tasman National Park. Dit park bestaat uit een boel kust, met schattige strandjes en eilandjes en baaitjes en blauw water, met daarachter stevige beboste kliffen/heuvels. Hier hebben wij vandaag een stevig stuk van de Abel Tasman Track gelopen, wat de kliffen/heuvels en de kust zigzagt. We hebben ons per watertaxi (= speedboat) op ongeveer 23 kilometer van onze auto laten parkeren, waarna we terug zijn gesjouwd langs voorgenoemde wandelroute. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0hm2kR99V9MiD7G1FDqAxZx2xpZy2JIZe9fx-Dj3yLlb5nawrmgchDiVTM7Jnb5I6FVvTmTL2X1CYp5yJanwTeNN7BBrO786KhyBKAbNU9W3ScCWHKiF0uliwUvkv8ZhRk1BmfK9ktYg/s1600-h/IMG_2201.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0hm2kR99V9MiD7G1FDqAxZx2xpZy2JIZe9fx-Dj3yLlb5nawrmgchDiVTM7Jnb5I6FVvTmTL2X1CYp5yJanwTeNN7BBrO786KhyBKAbNU9W3ScCWHKiF0uliwUvkv8ZhRk1BmfK9ktYg/s200/IMG_2201.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416466075536292898" /></a> Dit leverde erg mooie uitzichten over de baaien op, en schattige stroompjes en riviertjes onderweg, en erg zere voeten van de Marieke, die net haar wandelschoenen had laten verzolen. Volgende keer toch eerst op een korter stukje inlopen... :-) Dat brengt ons dan weer bij het einde van deze week!<br /><br />PS: joepie, eindelijk een verbinding met goeie upload snelheid. Heb ik in elk geval tot en met Taupo ongeveer foto's op Picasaweb kunnen zetten :DMariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-57867598511059227562009-12-10T00:03:00.000-08:002009-12-17T22:59:04.367-08:00Over geisers en hoge vulkanenWauw, er is alweer iets meer dan een week voorbij, en deze keer weet ik echt bijna niet waar ik moet beginnen! Dus, laten we maar verder gaan waar we vorige keer gebleven zijn.<br />Het weer in de Coromandel wou maar niet opklaren, maar tussen de regenbuien door zijn we nog wel met een schattig <a href="http://www.drivingcreekrailway.co.nz/Introduction.cfm">dieseltreintje</a> meegeweest, en hebben we gespeeld met water bij een soort van <a href="http://www.thewaterworks.co.nz/">waterpretpark</a>. Daarna zijn we min of meer de Coromandel uitgevlucht, maar pas nadat we nog een enorm stoere wandeling hadden gemaakt door Karangahake Gorge (met dan aan Manon voor de tip ;). Woeste rivier door een smal dal, wat er erg stoer uitzag. Daarna een stuk van een kilometer door een oude spoorwegtunnel, wat HEEL ERG eng was :-)<br /><br />Hierna zijn we doorgereden naar Rotorua. Dit stadje ligt in een thermisch actieve vulkanische zone, wat betekent dat het hele gebied inclusief het stadje volzit met geisers, kokende waterpoelen, bubbelende modder en meer van dat soort vage dingen. Daarnaast kun je hier gemakkelijk in aanraking komen met de Maori (oorspronkelijke Nieuw-Zeelanders) cultuur. Hier hebben we drie dagen allerlei thermische parken en Maori plekken bezocht. De ene is nog mooier en bizarrer dan de volgende. (Noot: foto' s volgen nog).<br /><br />Na Rotorua zijn we doorgereden naar Taupo, alwaar zich een meer (als in: plas water) bevindt ter grootte van Singapore. Hier hebben wij ons geamuseerd met kajakken, een boottochtje naar 20 meter hoge Maori rotstekeningen, en nog een thermaal park. Daarnaast hebben we voorbereidingen getroffen voor een hele grote wandeling wat verder naar het zuiden: de Tongariro Alpine Crossing. Deze <a href="http://www.tongarirocrossing.org.nz/">wandeling/trektocht</a> hebben we vandaag gelopen. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgECkteZ8APc4wyd-7S-B5tNqDsNuSq_vs59eAd2_6ZxBDKCGTBIQYL3CBURhb3UZPm2drsJfwnVOjcEkakp5iOsjaUPb0Ei2XmHBhZI4kdZHeLx8xv62884i5Hw7k_KIji75esEs0Qw1w/s1600-h/IMG_2051.JPG"><img style="float:right; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgECkteZ8APc4wyd-7S-B5tNqDsNuSq_vs59eAd2_6ZxBDKCGTBIQYL3CBURhb3UZPm2drsJfwnVOjcEkakp5iOsjaUPb0Ei2XmHBhZI4kdZHeLx8xv62884i5Hw7k_KIji75esEs0Qw1w/s200/IMG_2051.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416466986759941058" /></a>Voor mij was het een enorm hoogtepunt van de reis: deze wandeling had ik eigenlijk de vorige keer toen ik hier was al willen lopen, maar toen is het er niet van gekomen. Het is een wandeling in een Nationaal park rondom drie grote vulkanen, waarvan de middelste Mount Doom uit Lord of the Rings is. Deze heet in het echt Mount Ngauruhoe en is 2269 meter hoog. We hebben een poging gedaan dit gevaarte te beklimmen, maar zijn op 2050 meter (vanaf 1700) op moeten houden door tijdgebrek en zere benen ;-) Het uitzicht van daar was desondanks fantastisch. De rest van de wandeling ging over bergruggen met fantastische uitzichten, langs enorme kraters en kratermeren, en door stukken bos en bergen met allerlei watervallen. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRu-aLED1GgG8z2MLxhV1PwcY7pA2jRZM2jPTC7McgaRz9MYayMhA5TxYaOHlv2l4Cd0OrMfcxIT7c9P9azFJrV5lDWtm7KPsVNVr1yFtIIrI678gX8yjeDzneUlz3WdMp8uWKk8bIVpQ/s1600-h/IMG_2001.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRu-aLED1GgG8z2MLxhV1PwcY7pA2jRZM2jPTC7McgaRz9MYayMhA5TxYaOHlv2l4Cd0OrMfcxIT7c9P9azFJrV5lDWtm7KPsVNVr1yFtIIrI678gX8yjeDzneUlz3WdMp8uWKk8bIVpQ/s200/IMG_2001.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416466979411047618" /></a>Deze toch was in totaal 23 kilometer lang, we zijn 's ochtends om 8 uur begonnen en waren om 6 uur ' s avonds bij het eindpunt. Ik heb zo' n voorgevoel dat ik morgen spierpijn ga hebben... dus hopelijk heb ik dan tijd om stil te zitten en wat foto' s toe te voegen :-) Meer avonturen volgen volgende week.Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-27769322012952518362009-12-01T22:39:00.000-08:002009-12-01T23:10:01.928-08:00Grote bomen en wilde zeeEn dan nu: het eerste bericht uit Nieuw Zeeland! Tot nu toe is het weer een boel minder warm hier dan in Australië, waardoor het een stuk beter is voor wandelingen, hoewel we ook een paar dagen regen hebben gehad. Vandaag regende het de hele dag pijpestelen, dus een goed moment om weer eens op te schrijven wat we gedaan hebben.<br />Donderdagavond kwamen we aan in Auckland na een rustige vlucht met Air New Zealand. Nadat we de bagage hadden verzameld en al ons fruit hadden ingeleverd bij de quarantine afdeling, gingen we per bus naar het hostel dat we hadden geboekt in het centrum van Auckland. Aldaar bleek dat er de volgende dag een concert van Pearl Jam was, waardoor de hele stad volgeboekt was. Gelukkig hadden we vroeg gereserveerd :-O. <br /><br />Vrijdagochtend zijn we ons geweldige <a href="http://www.spaceshipsrentals.co.nz/">spaceship</a> gaan ophalen. De auto heeft echt alles wat je maar nodig zou kunnen hebben voor kamperen en de slaapplek erin is prima ruim genoeg. We zijn er echt heel blij mee. Eenmaal in het bezit van vier wielen zijn we zo hard mogelijk Auckland uitgescheurd. Via een touristische slingerweg ging het daarna na het noorden toe. De eerste dag zijn we tot Matakohe gekomen, een plaatsje tussen niks en nergens met een erg mooi museum over de Kauri, dat zijn heeeeele grote bomen in het noorden van Nieuw Zeeland. De volgende ochtend zijn we naar dat museum toegeweest, erg leuk met wassen poppen die allerlei scenes uitbeelden uit de tijd dat de Kauri bomen nog gekapt werden voor hun hout. Tegenwoordig zijn de meeste gebieden waar ze groeien beschermd, omdat er niet zoveel meer over zijn. Na het museum zijn we verder doorgereden naar het noorden, naar de Kauri bossen: Trounson Kauri Park en Waipoua Kauri Forest. Erg indrukwekkend, grote stukken bos met echt enorme, enorme bomen. De foto laat de op 7 na grootste bekende Kauri zien... de grootste is nog een heel stuk groter. <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVmaF1UbwxVVXeq7xKmRWPRS-tCmZ1eAGK4-pkZ7ry3Wn8owD0q9Au0P2_quP68sn4NkE1JE_19lI2aq0JjCvdmiF3b85GBJrKwV9CHe3CMD-aA14UDwJcflXypnzGiGbv198YfIWxFuk/s1600-h/img_1308.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVmaF1UbwxVVXeq7xKmRWPRS-tCmZ1eAGK4-pkZ7ry3Wn8owD0q9Au0P2_quP68sn4NkE1JE_19lI2aq0JjCvdmiF3b85GBJrKwV9CHe3CMD-aA14UDwJcflXypnzGiGbv198YfIWxFuk/s200/img_1308.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5410528793854015698" /></a> Ik vond de op-een-na grootste het meest indrukwekkend: die boom heeft echt een enorme diameter, en er woont zowat een heel oerwoud aan planten in zijn takken, die dus gewoon weer op de boom doorgroeien. Na een tijdje bomen geknuffeld te hebben in Waipoua zijn we doorgereden naar Opononi, een plaatsje aan het Hokianga havengebied. Dit stuk Nieuw Zeeland is relatief ontoeristisch, maar wel erg mooi wild.<br /><br />Zondag zijn we in de buurt van Opononi een aantal wandelingen gaan doen. Het plaatselijke informatiepunt wist te melden dat het wel een beetje vochtig kon zijn waar we wilden gaan lopen... dat was lichtelijk onderdreven. Het was een fantastische wandeling door regenwoud en langs een waterval... en veel, veel modderige paadjes. Na afloop zat de modder tot over de knieën van mijn broek! We zijn ook nog een stuk aan zee gaan wandelen, alwaar lekker wilde golven te zien waren en een interessant soort duinlandschap, met heel veel planten nog dicht bij de zee.<br /><br />'s Avonds zijn we met een Maori gids nog weer terug geweest naar Waipoua Kauri Forest voor een schemerwandeling tussen de bomen. Dat was heel bijzonder: de gids vertelde van alles over Maori gebruiken en cultuur, en waar verschillende planten goed voor waren. Daarnaast zong hij een soort van liederen bij sommige bomen, wat in de schemering bij van die enorme woudreuzen echt heel goed past. Erg mooi!<br /><br />Maandag zijn we weer teruggereden naar het zuiden, via nog wat watervallen en Kauri bomen. Een dag rijden bracht ons bij Pakiri beach, een strandplekje ongeveer 80 kilometer ten noorden van Auckland. 's Avonds hebben we een eindje over een behoorlijk verlaten strand gewandeld. De volgende ochtend een tochtje gemaakt naar Goat Island marine reserve, een natuurreservaat rondom een eiland waar veel vissen en andere interessantje beestjes zitten. Helaas was het water die dag niet heel helder, waar door onze boot met glazen bodem niet heel veel visjes liet zien. We zijn daarom niet heel lang gebleven, en hebben de rest van de dag maar eens braaf tussen de buien door de was gedaan. Gelukkig had de camping een grote overdekte kamer waar we spelletjes konden spelen :-)<br /><br />Vandaag (woensdag dus :p) zijn we vanaf Pakiri via Auckland naar Coromandel Town in de Coromandel Peninsula gereden. Aldaar gaan we heel hard duimen voor beter weer, want we willen hier in de buurt heel graag wat zwemmen en/of kajakken. Volgende keer horen jullie wel of dat gelukt is!<br /><br />PS: meer foto' s op picasaweb zetten gaat tricky worden, internet is tot nu toe tamelijk duur, en foto' s uitzoeken en uploaden kost veel tijd.. dus die houden jullie nog te goed.Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-2844867645485718452009-11-24T18:55:00.000-08:002009-11-24T19:25:22.537-08:00Adelaide en omgeving<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWnbGa31Ws_gkFQ3Y-S7TxuUkc-NggbWmlgcZkvVtilLnfdIKJ0xYTS4slbBSBjLR-9b4iaTVWIYWMStEDdC-5oyqJqlJ-YkpdFU7YWs48sIr3FJ5QE8DJfPKj8Lb8cfdfpZWbEVUy5E/s1600/IMG_1194_klein.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWnbGa31Ws_gkFQ3Y-S7TxuUkc-NggbWmlgcZkvVtilLnfdIKJ0xYTS4slbBSBjLR-9b4iaTVWIYWMStEDdC-5oyqJqlJ-YkpdFU7YWs48sIr3FJ5QE8DJfPKj8Lb8cfdfpZWbEVUy5E/s200/IMG_1194_klein.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407876462428175698" /></a><br />Inmiddels zijn we alweer een week verder: de vliegreis naar Nieuw Zeeland staat voor de deur. Klinkt als een goed moment om op te schrijven wat we zoal in Adelaide hebben uitgespookt. Zoals al aangekondigd zijn we woensdagmiddag naar het strand gegaan. Aldaar was het een heel stuk koeler en bewolkter, waardoor we gezellig in de zee hebben gespatterd zonder te verbranden! De rest van de week hebben we vooral veel gewandeld in natuurparken in de heuvels boven Adelaide. Deze parken bevatten mooie uitzichten en grote hoeveelheden gum trees (eucalyptusbomen). Zoals op de foto te zien is, snappen de watervallen het in deze tijd van het jaar niet helemaal: er stroomt nog ongeveer een kraanstraaltje naar beneden. Gisteren hadden we aan het eind van een wandeling een nogal bijzondere ontmoeting met een koala: we zagen hem verderop op de weg zitten (wat al raar is, ze zitten meestal bovenin een boom), waarna hij op sjoktempo onze kant op kwam lopen... om ons op een meter afstand te passeren en door te lopen naar een andere boom. Het kostte enige moeite om niet te proberen hem te aaien :-) <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbxv8SuIEe_ae7Rz8tNH8cExqFTkudzhro9OWQfn61d54u-rKgYldS07oPVM205FCyVivyKHjYkFwnkultakqM6ynD1NYZevJ6iYfX2kyQS4JIkDous2px684Vs2vU6N0Mnbr70fomDQs/s1600/IMG_1252_klein.jpg"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbxv8SuIEe_ae7Rz8tNH8cExqFTkudzhro9OWQfn61d54u-rKgYldS07oPVM205FCyVivyKHjYkFwnkultakqM6ynD1NYZevJ6iYfX2kyQS4JIkDous2px684Vs2vU6N0Mnbr70fomDQs/s200/IMG_1252_klein.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407876683329783154" /></a><br /><br />Op zondag zijn we met iedereen samen naar Hahndorf gereden. Dit dorpje is, zoals de naam al suggereert, gesticht door duitse immigranten. Tegenwoordig is het een nogal kitscherige toeristenattractie. Interessanter is het huis van de schilder Hans Heysen dat er in de buurt ligt, een schattig cottage-achtig huisje met een enorm mooie tuin, waar veel van zijn schilderijen in gemaakt zijn.<br /><br />Diezelfde zondag hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan Warrawong Wildlife Sanctuary, een soort groot afgeschermd natuurpark waar een aantal bedreigde dieren wonen, waaronder erg schattige mini-buideldiertjes. Je moet wel goed zoeken om ze te zien, want ze lopen vrij door het hele gebied rond. Het meest makkelijk te vinden waren de wallabies (kleine kangaroes): ze hadden allemaal geen bezwaar tegen het voer dat de bezoekers naar ze toe gooiden, en eentje wilde er zelfs wel voor uit de hand komen eten. Goed voor meer schattige foto's :-)<br /><br />Dat waren dan de avonturen voor deze week!Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-76703379040158919462009-11-17T15:58:00.000-08:002009-11-18T17:08:32.876-08:00Aankomst in AustraliëOp het laatste moment hebben Joost en Marieke besloten om toch het huis maar in Nederland te laten, want het huis dacht dat het dat hele eind toch niet zou kunnen vliegen. Het huis is wel een beetje jaloers dat het de andere kant van de wereld niet te zien krijgt, maar aan de andere kant is het ook wel gezellig in Nederland met de katten en Joost de Huisoppas. Vanaf hier zal het blog van Huis op Stelten daarom tijdelijk worden overgelaten aan Joost en Marieke, die vertellen wat er allemaal gebeurt op reis.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUb7ELKpwWHl_svONurtc7QlhyphenhyphenS6JgLF8JfxpC30xbBB89FEGYPZiw2ZmEyaRddfnYdBDm4OcblaKl8gq6ijAIzxKB5sp2Ot5Qf7SOTj4JRoa5kHH5LXC5JLPi71mHnN5ogMocLP6qYGw/s1600/IMG_1152.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUb7ELKpwWHl_svONurtc7QlhyphenhyphenS6JgLF8JfxpC30xbBB89FEGYPZiw2ZmEyaRddfnYdBDm4OcblaKl8gq6ijAIzxKB5sp2Ot5Qf7SOTj4JRoa5kHH5LXC5JLPi71mHnN5ogMocLP6qYGw/s200/IMG_1152.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405614673307464098" /></a>Nou, bij deze dan het eerste bericht uit Australië! Zondagochtend vertrokken we vanaf Schiphol naar Singapore, alwaar we 12 uur later aankwamen. Ondanks een enorm slaaptekort zijn we Singapore ingegaan om toch de stad even te bewonderen. We hebben ons voor een keertje maar enorm toeristisch gedragen: we zijn met een toeristenbus door de stad gereden en in het grootste reuzenrad ter wereld geweest. Het uitzicht van bovenaf was inderdaad erg mooi, maar eigenlijk was de constructie van het reuzenrad zelf veel interessanter. Daarna weer terug naar het vliegveld, slapen, slapen, meer slapen en toen het vliegtuig naar Australië in. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_tqvyE5SId6EE8RhVYbxr9oq39h9rdrJhBixddxz5FMyB33Ehwgm3jHsprYP8oVn4C20bA13RmgP8ehyphenhyphen0jQlvBLWHHwgzT5shDsuGtxLEoR8DOpqYPzQqrotoZgfesB_dmuHwNeZ_g_c/s1600/IMG_1167.JPG"><img style="float:right; margin:0 0 10px 10px;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_tqvyE5SId6EE8RhVYbxr9oq39h9rdrJhBixddxz5FMyB33Ehwgm3jHsprYP8oVn4C20bA13RmgP8ehyphenhyphen0jQlvBLWHHwgzT5shDsuGtxLEoR8DOpqYPzQqrotoZgfesB_dmuHwNeZ_g_c/s200/IMG_1167.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5405614912219689154" /></a>Dinsdagochend kwamen we dan eindelijk aan in Adelaide. Na de rit naar Ingrid's huis hebben we de rest van de dag vooral besteed aan het wegslapen van de jetlag. Aangezien Adelaide momenteel last heeft van een vroege hittegolf (vandaag word het 39 graden), gaan we vanmiddag maar eens lekker zwemmen in zee. Meer daarover in de volgende update!Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1349982558878374634.post-49118090456830813742009-11-02T04:04:00.000-08:002009-11-02T04:31:00.707-08:00De avonturen van Huis op SteltenHuis op Stelten is het huis van Joost en Marieke. Het huis staat op een boel stelten in Hengelo. Het is ook bruikbaar als vliegend tapijt, wat heel handig is tijdens vakanties.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitTBqLlucrr0B2bvl1_o7BrcHO8ElGKw4aZgYs4eGGmuxk3zsM4VLF5lJ6NJpjLROeg3Mhlk8BKxyvT3uy8p2MmDeV7Tos315Gdl0vrC4AZ-EO1dhWVhPz_rv9Ng1Pq8_wx3zIhhpgrAo/s1600-h/Kasbah.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitTBqLlucrr0B2bvl1_o7BrcHO8ElGKw4aZgYs4eGGmuxk3zsM4VLF5lJ6NJpjLROeg3Mhlk8BKxyvT3uy8p2MmDeV7Tos315Gdl0vrC4AZ-EO1dhWVhPz_rv9Ng1Pq8_wx3zIhhpgrAo/s320/Kasbah.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399482303681920626" border="0" /></a><br /><br />Huis op Stelten gaat binnenkort op reis naar Nieuw Zeeland. Het is blij dat het onderweg een paar keer mag stoppen, want zo'n eind vliegen lijkt het best vermoeiend. Voorlopig zijn Joost en Marieke nog druk bezig om het huis in startklare status te krijgen. Over twee weken vertrekken we!Mariekehttp://www.blogger.com/profile/13352623079586702187noreply@blogger.com0