Gletchers, meren en fjorden

Gelukkig Nieuwjaar allemaal! Hm, deze titel klinkt wel erg spectaculair zo, maar eigenlijk klopt dat ook wel voor het gebied waar we nu doorheen zijn gereisd. De zuidwest kant van het zuideiland is gewoon spectaculair mooi. Ik had jullie achtergelaten in Fox Glacier, dus laat ik daar de draad weer oppakken.

Het is ons inderdaad gelukt om het erg koud te hebben op de gletcher op tweede kerstdag, want het regende die dag pijpestelen en bovenop zo'n gletcher kan het knap hard waaien, ontdekten we. Gelukkig bleek mijn voor deze reis gekochte waterproof jas echt waterproof, dus het was alleen koud, niet ook nog nat ;-) De tocht over de gletcher was desondanks erg mooi. Je loopt erop met crampons (krammen?) onder je voeten, en dat is erg wennen, vooral voor struikelzieke Mariekes. Om de gletcher heen kon je beboste hellingen zien met daarop ladingen watervallen vanwege de regen: een erg stoer effect. Onze gids liep met ons langs grote kloven in het ijs en wist zelfs een soort ijs-schoorsteen te vinden voor ons waar we in konden afdalen zodat je in een ijskoker stond. Daarna gingen we nog wat hoger de gletcher op voor mooie uitzichten. Al met al een erg indrukwekkende tocht, hoewel ik aan het einde erg, erg blij was met de warme douches op de camping :-)

De volgende dag (zondag) zijn we van Fox Glacier naar Wanaka gereden via de Haast pas over de Southern Alps. Het weer aan de westkust was die ochtend plensbuien, dus we hebben de uitzichtspunten verder grotendeels overgeslagen aan die kant. Vanaf Haast klaarde het gelukkig op, en hebben we enorm kunnen genieten van de fantastische uitzichten langs de route. Je hebt besneeuwde bergtoppen overal om je heen, een aantal fantastische watervallen om te bekijken, en de Haast rivier die steeds wilder wordt naarmate je hoger komt. Bovenop de pas zijn we nog naar een uitzichtspunt boven de boomtoppen toegeklommen om de bergen nog wat verder te bewonderen. Daarna ging het naar beneden richting Wanaka. Aan deze kant van de bergen is het veel droger, en het landschap deed ons denken aan de Zwitserse Alpen, met een groot deel van de route stoere uitzichten over het enorme Wanaka meer.

Op maandag hebben we vervolgens eens lekker gerelaxed op de camping met spelletjes en een boekje. De enige domper op de vreugde was dat onze auto enige wateroverlast bleek te hebben gekregen van de hoosbuien bij Fox Glacier, waardoor de spullen in Joost's rugzak nogal vochtig waren geworden. Toen hebben we toch maar de bagagebakken uitgeruimd om de boel te laten drogen; gelukkig was het enorm zonnig en warm dus dat ging snel genoeg. Op dinsdag zijn we over een erg interessante niet-geasfalteerde weg naar Mount Aspiring National Park gereden voor een wandeling. Bij het eerste bordje 'Ford' had ik wel enige kriebels in mijn buik, maar gelukkig is Joost goed met auto's door beekjes heenscheuren. Dit volgende daarna nog zo'n 7 of 8 keer, waarna we bij de parkeerplaats aankwamen. De wandeling zelf was supermooi, met eerst een hangbrug over een wilde rivier, die erg gezellig wapperde in de stevige wind, daarna een stuk bos naast een riviertje dat niet echt kon besluiten of het een rivier of een waterval moest zijn, en bovenaan uitzicht over een geweldig indrukwekkende gletcher. Deze lag veel hoger in de bergen waardoor er wel sneeuw op lag, en daardoor was het erg mooi wit (in plaats van het grijsgrauwig van Fox en Franz Joseph). Nadat we onze kaken weer van de grond hadden opgeraapt zijn we langs dezelfde route teruggelopen, waarna we de onderkant van de auto hebben gewassen in de forden op de terugweg.

Op woensdag zijn we Wanaka ontvlucht, aangezien het daar inmiddels wel erg gezellig druk (lees: luidruchtig en schreeuwerig) begon te worden vanwege stapels Nieuw-Zeelandse teeners die er oud & nieuw kwamen vieren. We besloten daarom Queenstown ook maar over te slaan, aangezien het daar NOG drukker schijnt te zijn met oud en nieuw, en daar hadden we niet zo'n zin in. We zijn daarom doorgereden naar Te Anau, wat het beginpunt is van de weg naar Milford Sound, het fjord dat je mogelijkerwijs kent omdat een bepaalde spitse berg daar te zien is in de Anduin rivier in LOTR. De touristische route van Wanaka naar Te Anau bracht ons nog over een leuke haarspeldbochtweg met mooie uitzichten over Queenstown.

Donderdag (gisteren dus) zijn we naar Milford Sound gereden. De weg erheen is spectaculair, met besneeuwde bergen, enorme stukken bos met meren erin, watervallen, hoogvlaktes, u verzint het maar. Ik maakte me enige zorgen dat ik op een gegeven moment mijn kaak niet meer terug zou kunnen vinden, zo vaak als die op de grond lag :-) De route is maar 120 kilometer lang, maar we hebben er de hele dag over gedaan vanwege ladingen tussenstops voor wandelingen en uitzichten. De mooiste daarvan was de beklimming van Key Summit, een berg ongeveer halverwege de route, die je een 360 graden uitzicht geeft over de bergen en valleien daar in de omgeving. We hadden toevallig mooi weer, dus het uitzicht was echt fantastisch. Dit is nogal bijzonder, aangezien er in Milford Sound jaarlijks gemiddeld 8000 millimeter regen valt. Die avond zijn we op een camping in de buurt van Milford gaan slapen, dus voor het eerst sinds tijden niet wakker geweest met oud en nieuw! 's avonds nog door een verlaten Milford Sound gelopen, wat toch nog wat specialer voelde dan het samen met de drommen toeristen van overdag zien.
Vanmorgen hebben we een boottocht over het Sound gemaakt. De naam is trouwens fout: het ding is een fjord, uitgesleten door een gletcher in plaats van een rivier. De bergwanden rijzen hier zowat verticaal uit het water, wat het een indrukwekkende, maar ook enigszins sombere uitstraling geeft, zeker als het bewolkt is. Daarna zijn we teruggereden in Te Anau, alwaar ik nu dit verhaal zit te typen. Onderweg nog een paar stops gemaakt bij korte wandelingen, maar de langere tochten maar laten zitten aangezien het pijpestelen regende.

De komende anderhalve week gaan we nog de zuidkust van het zuideiland langs tot Dunedin, en daarna door naar Christchurch. Het einde begint alweer te naderen! Ik ben wel nog erg benieuwd naar dit stuk Nieuw Zeeland, omdat ik er nog niet eerder ben geweest. Hierover volgende keer meer :-)

Grotten en de wilde westkust

Vrolijk Kerstmis allemaal! Kerstmis is een goeie dag om je blog bij te werken, want het is de enige dag dat de tour operators niet werken, dus behalve natuurwandelingen waar je zelf heen kan rijden is er even niet zoveel te doen. Niet dat er daar niet genoeg van zijn trouwens... maar een semi-verplicht dagje niksen kan ook geen kwaad. Tijd om te vertellen wat we na Abel Tasman zoal uitgespookt hebben!

Na de wandeling in Abel Tasman (waar mijn voeten tot mijn vreugde de dag erna al van hersteld waren) zijn we doorgereden naar Nelson Lakes National Park. Hier was het erg regenachtig, dus we hebben voor een nachtje maar weer eens in een soort van hostel geslapen, wat de verbouwde garage bij een huis achterom bleek te zijn. Behalve een erg aardige grote hond en loslopende kippen had men hier voor ons ook de eerste introductie van Nieuw Zeeland's Pest Number One: de sandfly. Dit is een klein zwart vliegje dat in grote kuddes rondslingert aan de westkust van het zuideiland en er erg van houdt om mensen leeg te zuigen die zo dom zijn geweest om geen insect repellent op te doen. We hadden iets te laat door dat ze daar al zaten, dus de volgende dag ben ik een uurtje bezig geweest met alle vliegjes in de auto platslaan. Gelukkig vonden ze ons niet heel erg enorm lekker, waardoor we niet helemaal lekgeprikt zijn. Toen het even droog was zijn we wel nog gaan wandelen bij Lake Rotoroa in eerdergenoemd park. Het bos daar was eigenlijk best wel stoer na al die regen, en er was een erg mooie waterval die langs een bemoste helling naar beneden denderde, die er vast door al die regen extra goed uitzag nu.

De volgende dag (zondag) klaarde het weer alweer erg op en zijn we door de Buller Gorge naar de westkust gereden. In de Buller Gorge is ooit veel goud gevonden, en er zijn heel wat spookdorpjes en bijna-spookdorpjes, sommige met erg leuke informatie over de mensen die er gewoond hadden. Verder ziet het landschap er ook niet verkeerd uit met de rivier met daarnaast de hoog oplopende bergruggen en hier en daar een steile rotswand. Aan het eind van de dag hebben we onze auto geparkeerd op de camping in Westport. De zee aan de westkust is echt fantastisch wild: hoge golven die soms mooi stukslaan op rotsblokken in zee. We hebben een aantal nachten geslapen met het gedonder van de zee op de achtergrond.

In Westport bevind zich een kolonie zeehonden, die we de volgende ochtend (maandag) zijn gaan bekijken. Het bleek toevallig net het seizoen voor jonkies te zijn, die een hele, hele, hele hoge schattigheidsfactor hebben. Je kon ze beneden op de rotsen zien voorthobbelen en drinken bij hun mama's. Nadat we uitge-aah-t waren, zijn we doorgereden naar het noordelijkste uiteinde van de westkust: Karamea. In de buurt van Karamea is de Oparara Basin, waar zich een aantal limestone (Nederlandse vertaling, iemand?) rotsformaties en grotten bevinden die we graag wilden bekijken. De grotten mag je alleen met een gids in, wat we voor dinsdag op het programma hadden staan.

Dinsdagochtend werden we dan ook op de camping opgehaald voor de toer; we bleken de enige twee deelnemers te zijn. Dat was erg leuk, veel tijd voor ons om vragen te stellen aan onze gids, die ook echt veel wist over het gebied. We gingen eerst naar de grotten toe, die de Honeycomb Caves heten. We hebben er een rondleiding van een uur of twee doorheen gehad. Het bijzondere aan deze grotten is dat er allerlei beesten in de loop der tijden ingevallen/gelopen zijn die er niet meer uitkwamen, waardoor je er skeletten kan zien van allerlei Nieuw Zeelandse beesten, waaronder de inmiddels uitgestorven moa (de grote broer van de kiwi-vogel). Daarnaast waren er ook allerlei druipsteenformaties, met een aantal die bizar scheef waren gegroeid door constante luchtstromen uit een richting. Tenslotte bleken er ook nog gloeiwormpjes in te wonen, die er erg lief uitzien in het donker, maar het was ook wel leuk om het beestje zelf eens te kunnen zien zitten, met de draadjes die hij gebruikt om insecten te vangen.
's middags hebben we nog een bezoek gebracht aan de Oparara Arch, dit is een enorme, gigantisch grote limestone boog over een rivier. Het is eigenlijk meer een tunnel dan een boog: het ding is twee voetbalvelden lang en 37 meter hoog. Erg indrukwekkend om te zien, en nauwelijks fotografeerbaar. Het bos in de basin ziet er ook echt oeroud uit: veel bomen zitten helemaal onder het mos, en je zou zo geloven dat er ents (uit Lord of the Rings) in zouden kunnen wonen. Al met al een erg bijzonder en mooi gebied!

Op woensdag zijn we weer teruggereden naar het zuiden, om uit te komen in Punakaiki. Dit plaatje is bekend vanwege de Pancake Rocks, een stel rotsen aan de kust die door nogal bizarre formatie en erosie eruitzien als op elkaar gestapelde pannekoeken. De zee daar is ook weer fantastisch wild, en er zijn blowholes, waar bij hoogtij en stormweer grote 'geisers' water door omhoog spuiten uit de zee. Helaas stormde het niet toen we er waren, maar het was desondanks erg stoer om te zien. Verderop langs de kust nog naar een baai toegewandeld waar de golven een wedstrijdje deden wie het stoerst tegen de rotsblokken uit elkaar kon spatten en nog even een grot in de kliffen bekeken waar je zelf naar binnen mocht.

Donderdagochtend een wandeling in de buurt van Punakaiki gedaan die langs een rivier liep waar deze door een grote kloof heenliep.
Mooie uitzichten weer over de rivier en het bos eromheen, waar je soms behoorlijke spelonken kon zien die blijkbaar in grotten onder de grond uitkwamen. Daarna zijn we weer verder doorgereden naar het zuiden. 's Middags hebben we een bezoekje gebracht aan Shantytown, een gereconstrueerd goudmijn-dorpje. Helaas waren we hier wat laat op de middag, waardoor het al wat leeg was. Daarnaast leek het in de juiste kleding rondlopende personeel niet meer zo enthousiast in hun rol te zitten op de dag voor kerstmis, waardoor het een beetje een lauwe indruk maakte. Desondanks waren er wel interessante stukjes met leuke achtergrondinformatie.
Hierna zijn we doorgereden naar Hokitika alwaar we ons tototje weer op een camping hebben geparkeerd. Na het avondeten hebben we nog even de gloeiwormen bewonderd in de grot die naast de camping lag.

De volgende ochtend was het vandaag. Vandaag zijn we van Hokitika doorgereden naar Fox Glacier, een dorpje aan de voet van de gelijknamige gletcher (soms zijn Nieuw Zeelanders niet zo origineel met plaatsnamen). Onderweg hebben we nog even foto's geknipt van het broertje van Fox, Franz Joseph Glacier. Morgen gaan we wandelen op de gletcher onder begeleiding van een gids, waarvan ik de volgende keer zal vertellen hoe gaaf het was!

Schattige stadjes en winderig weer

Het is weer tijd voor de wekelijkse update :-) Toevallig zijn we weer net terug van een lange wandeling, net als vorige keer. Blijkbaar combineert spierpijn goed met het bijwerken van blogs.

De dag na de lange wandeling in Tongariro van vorige week zijn we naar Napier gereden. Deze stad licht aan de oostkust van het noordeiland, en is rond 1930 vrijwel geheel verwoest door een enorme aardbeving. Dit heeft het aparte effect gehad dat de hele stad is herbouwd in Art Deco stijl, wat iets te maken heeft met redelijk strakke gebouwen met heel veel decoraties in de gevels en plafonds enzo. Wij waren wel nieuwsgierig hoe dat er dan ongeveer uitziet. Het blijkt een erg leuk stadje te zijn en de art deco gebouwen waren vaak erg mooi, vooral een bepaald hotel dat iets met binnenplaatsjes en grote veranda's had gedaan. Daarnaast had het een boel leuke winkeltjes voor als je even een stijve nek had van het omhoog staren naar de gevels, waaronder een heuse LARP-shop met erg stoere zwaarden en een eigenaresse die eruit zag alsof ze de tweehanders daadwerkelijk kon hanteren :-)

Na Napier zijn we in twee etappes doorgereden naar Wellington, met daartussenin een dagje uitpuffen op een camping tussen niks en nergens, alwaar we een boel bordspelletjes hebben gespeeld. Des avonds heeft het daar gigantisch gehoosd en gewaaid, wat de nachtrust niet helemaal bevorderde. Het bleef tot de aankomst op het zuideiland erg winderig daarna. Onderweg naar Wellington op de tweede dag zijn we nog gestopt bij Mount Bruce Wildlife Centre, waar je allerlei vogels in het semi-wild kon spotten. In het Kiwi-huis (de vogel, niet het fruit) zagen we een Kiwi zichzelf nogal schattig 'wassen' met zijn enorme snavel. (In kiwi huizen is dag en nacht omgedraaid, omdat Kiwi's nachtdieren zijn en ze anders niet actief zouden zijn voor de nieuwsgierige mensen.)

In Wellington zelf hebben we weinig tijd besteed, het was er koud en winderig, wat niet motiveerde tot uitgebreide ontdekkingstochten. We zijn nog even het nationale museum van Nieuw Zeeland doorgehobbeld. Het is een erg goed opgezet museum, waar we uiteindelijk wat weinig tijd voor hebben genomen, waardoor we een aantal interessante stukken over hebben geslagen aangezien we de ferry naar het zuideiland moesten halen. Desondanks leuk om te zien.

Daarna gingen we dus met de ferry naar het zuideiland. Deze trip was winderig en koud. Dit kan wellicht wat te maken hebben gehad met het feit dat ik buiten wou blijven omdat ik niet zeeziek wou worden... maar dit heeft mij wel beloond met het zien van een dolfijn, die heel even voor de ferry voorbij sprong. Verder verliep de overtocht rustig en kwamen we veilig aan in Picton.

In Picton hebben we een ochtendje door de Marlborough Sounds gewandeld (stel je een heuvellandschap voor dat half onderwater is gelopen). Daarna zijn we doorgereden naar Nelson, wat wederom een schattig stadje was. Hier hebben we lekker gewinkeld en allerlei schattige art galleries bekeken, waaronder het miniwinkeltje van de juwelier die The One Ring heeft gemaakt voor die film van Tolkien over die ring ;-p

Vervolgens zijn wij vanaf Nelson langs de kust naar het noorden gereden voor het Abel Tasman National Park. Dit park bestaat uit een boel kust, met schattige strandjes en eilandjes en baaitjes en blauw water, met daarachter stevige beboste kliffen/heuvels. Hier hebben wij vandaag een stevig stuk van de Abel Tasman Track gelopen, wat de kliffen/heuvels en de kust zigzagt. We hebben ons per watertaxi (= speedboat) op ongeveer 23 kilometer van onze auto laten parkeren, waarna we terug zijn gesjouwd langs voorgenoemde wandelroute. Dit leverde erg mooie uitzichten over de baaien op, en schattige stroompjes en riviertjes onderweg, en erg zere voeten van de Marieke, die net haar wandelschoenen had laten verzolen. Volgende keer toch eerst op een korter stukje inlopen... :-) Dat brengt ons dan weer bij het einde van deze week!

PS: joepie, eindelijk een verbinding met goeie upload snelheid. Heb ik in elk geval tot en met Taupo ongeveer foto's op Picasaweb kunnen zetten :D

Over geisers en hoge vulkanen

Wauw, er is alweer iets meer dan een week voorbij, en deze keer weet ik echt bijna niet waar ik moet beginnen! Dus, laten we maar verder gaan waar we vorige keer gebleven zijn.
Het weer in de Coromandel wou maar niet opklaren, maar tussen de regenbuien door zijn we nog wel met een schattig dieseltreintje meegeweest, en hebben we gespeeld met water bij een soort van waterpretpark. Daarna zijn we min of meer de Coromandel uitgevlucht, maar pas nadat we nog een enorm stoere wandeling hadden gemaakt door Karangahake Gorge (met dan aan Manon voor de tip ;). Woeste rivier door een smal dal, wat er erg stoer uitzag. Daarna een stuk van een kilometer door een oude spoorwegtunnel, wat HEEL ERG eng was :-)

Hierna zijn we doorgereden naar Rotorua. Dit stadje ligt in een thermisch actieve vulkanische zone, wat betekent dat het hele gebied inclusief het stadje volzit met geisers, kokende waterpoelen, bubbelende modder en meer van dat soort vage dingen. Daarnaast kun je hier gemakkelijk in aanraking komen met de Maori (oorspronkelijke Nieuw-Zeelanders) cultuur. Hier hebben we drie dagen allerlei thermische parken en Maori plekken bezocht. De ene is nog mooier en bizarrer dan de volgende. (Noot: foto' s volgen nog).

Na Rotorua zijn we doorgereden naar Taupo, alwaar zich een meer (als in: plas water) bevindt ter grootte van Singapore. Hier hebben wij ons geamuseerd met kajakken, een boottochtje naar 20 meter hoge Maori rotstekeningen, en nog een thermaal park. Daarnaast hebben we voorbereidingen getroffen voor een hele grote wandeling wat verder naar het zuiden: de Tongariro Alpine Crossing. Deze wandeling/trektocht hebben we vandaag gelopen. Voor mij was het een enorm hoogtepunt van de reis: deze wandeling had ik eigenlijk de vorige keer toen ik hier was al willen lopen, maar toen is het er niet van gekomen. Het is een wandeling in een Nationaal park rondom drie grote vulkanen, waarvan de middelste Mount Doom uit Lord of the Rings is. Deze heet in het echt Mount Ngauruhoe en is 2269 meter hoog. We hebben een poging gedaan dit gevaarte te beklimmen, maar zijn op 2050 meter (vanaf 1700) op moeten houden door tijdgebrek en zere benen ;-) Het uitzicht van daar was desondanks fantastisch. De rest van de wandeling ging over bergruggen met fantastische uitzichten, langs enorme kraters en kratermeren, en door stukken bos en bergen met allerlei watervallen. Deze toch was in totaal 23 kilometer lang, we zijn 's ochtends om 8 uur begonnen en waren om 6 uur ' s avonds bij het eindpunt. Ik heb zo' n voorgevoel dat ik morgen spierpijn ga hebben... dus hopelijk heb ik dan tijd om stil te zitten en wat foto' s toe te voegen :-) Meer avonturen volgen volgende week.

Grote bomen en wilde zee

En dan nu: het eerste bericht uit Nieuw Zeeland! Tot nu toe is het weer een boel minder warm hier dan in Australië, waardoor het een stuk beter is voor wandelingen, hoewel we ook een paar dagen regen hebben gehad. Vandaag regende het de hele dag pijpestelen, dus een goed moment om weer eens op te schrijven wat we gedaan hebben.
Donderdagavond kwamen we aan in Auckland na een rustige vlucht met Air New Zealand. Nadat we de bagage hadden verzameld en al ons fruit hadden ingeleverd bij de quarantine afdeling, gingen we per bus naar het hostel dat we hadden geboekt in het centrum van Auckland. Aldaar bleek dat er de volgende dag een concert van Pearl Jam was, waardoor de hele stad volgeboekt was. Gelukkig hadden we vroeg gereserveerd :-O.

Vrijdagochtend zijn we ons geweldige spaceship gaan ophalen. De auto heeft echt alles wat je maar nodig zou kunnen hebben voor kamperen en de slaapplek erin is prima ruim genoeg. We zijn er echt heel blij mee. Eenmaal in het bezit van vier wielen zijn we zo hard mogelijk Auckland uitgescheurd. Via een touristische slingerweg ging het daarna na het noorden toe. De eerste dag zijn we tot Matakohe gekomen, een plaatsje tussen niks en nergens met een erg mooi museum over de Kauri, dat zijn heeeeele grote bomen in het noorden van Nieuw Zeeland. De volgende ochtend zijn we naar dat museum toegeweest, erg leuk met wassen poppen die allerlei scenes uitbeelden uit de tijd dat de Kauri bomen nog gekapt werden voor hun hout. Tegenwoordig zijn de meeste gebieden waar ze groeien beschermd, omdat er niet zoveel meer over zijn. Na het museum zijn we verder doorgereden naar het noorden, naar de Kauri bossen: Trounson Kauri Park en Waipoua Kauri Forest. Erg indrukwekkend, grote stukken bos met echt enorme, enorme bomen. De foto laat de op 7 na grootste bekende Kauri zien... de grootste is nog een heel stuk groter. Ik vond de op-een-na grootste het meest indrukwekkend: die boom heeft echt een enorme diameter, en er woont zowat een heel oerwoud aan planten in zijn takken, die dus gewoon weer op de boom doorgroeien. Na een tijdje bomen geknuffeld te hebben in Waipoua zijn we doorgereden naar Opononi, een plaatsje aan het Hokianga havengebied. Dit stuk Nieuw Zeeland is relatief ontoeristisch, maar wel erg mooi wild.

Zondag zijn we in de buurt van Opononi een aantal wandelingen gaan doen. Het plaatselijke informatiepunt wist te melden dat het wel een beetje vochtig kon zijn waar we wilden gaan lopen... dat was lichtelijk onderdreven. Het was een fantastische wandeling door regenwoud en langs een waterval... en veel, veel modderige paadjes. Na afloop zat de modder tot over de knieën van mijn broek! We zijn ook nog een stuk aan zee gaan wandelen, alwaar lekker wilde golven te zien waren en een interessant soort duinlandschap, met heel veel planten nog dicht bij de zee.

's Avonds zijn we met een Maori gids nog weer terug geweest naar Waipoua Kauri Forest voor een schemerwandeling tussen de bomen. Dat was heel bijzonder: de gids vertelde van alles over Maori gebruiken en cultuur, en waar verschillende planten goed voor waren. Daarnaast zong hij een soort van liederen bij sommige bomen, wat in de schemering bij van die enorme woudreuzen echt heel goed past. Erg mooi!

Maandag zijn we weer teruggereden naar het zuiden, via nog wat watervallen en Kauri bomen. Een dag rijden bracht ons bij Pakiri beach, een strandplekje ongeveer 80 kilometer ten noorden van Auckland. 's Avonds hebben we een eindje over een behoorlijk verlaten strand gewandeld. De volgende ochtend een tochtje gemaakt naar Goat Island marine reserve, een natuurreservaat rondom een eiland waar veel vissen en andere interessantje beestjes zitten. Helaas was het water die dag niet heel helder, waar door onze boot met glazen bodem niet heel veel visjes liet zien. We zijn daarom niet heel lang gebleven, en hebben de rest van de dag maar eens braaf tussen de buien door de was gedaan. Gelukkig had de camping een grote overdekte kamer waar we spelletjes konden spelen :-)

Vandaag (woensdag dus :p) zijn we vanaf Pakiri via Auckland naar Coromandel Town in de Coromandel Peninsula gereden. Aldaar gaan we heel hard duimen voor beter weer, want we willen hier in de buurt heel graag wat zwemmen en/of kajakken. Volgende keer horen jullie wel of dat gelukt is!

PS: meer foto' s op picasaweb zetten gaat tricky worden, internet is tot nu toe tamelijk duur, en foto' s uitzoeken en uploaden kost veel tijd.. dus die houden jullie nog te goed.